Τι την κάνει να πιστεύει ότι η γνώμη της έχει κάποια σημασία;

Μαρία Δαμανάκη: ό,τι φρικιαστικότερο, χαμερπέστερο και αηδιαστικότερο έχει δώσει η γενιά του Πολυτεχνείου.

Τόχουμε ξαναπεί με την ευκαιρία των πολλών αφορμών που μας έχει δώσει, ότι η υποδειγματικά πρόστυχη-πρόστυχη με την έννοια των ταπεινών ελατηρίων που την έφεραν στην πολιτική- και ξεδιάντροπα καιροσκοπική αυτή φιγούρα-για την Δαμανάκη φυσικά ο λόγος!- είναι ό, τι πιο οικτρά απαξιωμένο αντιπροσωπεύει η θρυλική γενιά του Πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης. Η μοχθηρία της και η φιλεξουσιαστική της βουλιμία την καθιστούν το τέλειο αποτροπαϊκό σύμβολο της φάρας που λέγεται πολιτικό προσωπικό. Και αυτό το ξέρουμε όχι μόνο εμείς που εισπράττουμε το λιμασμένο της βλέμμα σε κάθε προεκλογική περίοδο αλλά και αυτοί ακόμη οι δικοί της που την προώθησαν στο πόστο απ’το οποίο μας κανοναρχεί με τους εκβιασμούς της και που θέλοντας να απαλλαγούν από το ενοχλητικό της ζητιανηλίκι για τιμάρια εξουσίας-πολλοί την χαρακτηρίζουν και όχι άστοχα τσιμπούρι κι άλλοι στόκο-την έστειλαν όσο πιο μακριά γινόταν, για να απαλλαγούν από την κακιοσύνη της ασίγαστης και αχόρταγης απληστίας της και ματαιοδοξίας της. Κανείς ποτέ-ούτε η πιο δολοφονική ακροδεξιά-δεν δυσφήμισε την γενιά του Πολυτεχνείου και τους πολιτικούς που αναδύθηκαν  από αυτήν, με τον τρόπο, στην έκταση και με την αποτελεσματικότητα που τόκανε η Δαμανάκη με τον ξεδιάντροπα αβυσσαλέο οπορτουνισμό της.

Υπερθεματίζοντας λοιπόν αυτή η απίστευτα ανήθικη πολιτική προσωπικότητα ακόμη και τον Όλι Ρεν, έστειλε τον πρόστυχο εκβιασμό της προς τον ελληνικό λαό με ανακοίνωση-διάγγελμα που εξέδωσε-κείμενο προφανώς γραμμένο από την γραμματέα της που εμείς της πληρώνουμε. Μας έχουν ενοχλήσει βαθιά πολλά πράγματα σε όλο αυτό το διάστημα της εξουσίας των εγκάθετων της προδοτικής συμμορίας-κυβέρνησης Παπανδρέου, τίποτε όμως δεν μας εξόργισε τόσο και δεν προκάλεσε με τόση ένταση το αίσθημα της σιχασιάς για την  ηθική κατάντια στην οποία μπορεί να πέσει το ανθρώπινο είδος, όσο η αλαζονεία μιας κατ’επάγγελμα πρόστυχης και ανήθικης-πολιτικά πάντα μιλάμε, να εξηγούμαστε- να τολμάει να υποδεικνύει και να εκβιάζει έναν ολόκληρο λαό και μάλιστα σ’αυτή την δύσκολη και ευαίσθητη ώρα. Οι κοκότες των Λουδοβίκων θα τόκαναν πολύ πιο διακριτικά, πολύ πιο συνεσταλμένα και με αίσθημα βαθιάς ενοχής για το εχγείρημα (αν ποτέ το έκαναν κι αυτό, γιατί σαν ηθικές προσωπικότητες είχαν κλάσεις ανώτερη ακεραιότητα και προσωπικότητα πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τον χαμερπή καιροσκοπισμό μιας πολιτικής τσουλάρας περιωπής σαν της Δαμανάκη).