Παπούλιας:Ένας άνθρωπος χωρίς ιδιότητες

Παπανδρέου: Κύριε Πρόεδρε, μούπε ο πατέρας μου, τους φίλους του να τους βλέπω σαν υπηρέτες μου. Κι ετσι σας βλέπω εξοχότατε.- Παπούλιας: Γιώργο μου με τιμάς!

Ένας άνθρωπος που σε γενικές γραμμές δεν προσέχει-προφανώς αδιαφορεί από χοντροπετσοσύνη- που βάζει την έτσι κι αλλιώς αναξιόπιστη υπογραφή του, υπογραφή που όμως δυστυχώς παράγει εγκληματικά αποτελέσματα-και με την ποινική έννοια της λέξης εγκληματικά- θα κληθεί να υπογράψει και την προκήρυξη εγκλωβισμού του λαού σε φάλτσα, αποπροσανατολιστικά διλήμματα. Και θα κληθεί να το κάνει με την ίδια εκείνη γνώριμη προθυμία που υπέγραφε το «δάνειο» προς τον Ανδρέα Παπανδρέου για το ένοχα πια- επείγουσα εξαφάνιση του πειστηρίου του εγκλήματος-γκρεμισμένο «κωλόσπιτο». Με την ίδια και απαράλλαχτη εκείνη προθυμία που υπέγραφε πέρυσι το ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ μνημόνιο, για να γίνει νόμος-μακράν ο αντισυγματικότερος!-του κράτους η παράδοση της εθνικής μας κυριαρχίας στους κατοχικούς δανειστές μας . Αυτός λοιπόν ο ίδιος υπέργηρος πια και ευάλωτος και από ανέκαθεν με τέτοια ψυχική και ηθική προδιάθεση αλλά και από γεροντική ραθυμία αδέξιος πολιτειακός παράγοντας, θα συνεργήσει για άλλη μια φορά σε μια προδοτική-εγκληματικά, δηλαδή το ξαναλέμε, ποινικά εγκληματικά-προδοτική ενέργεια εξαπάτησης του ελληνικού λαού με πλαστά ερωτήματα και διλήμματα άσχετα με την ουσία του προβλήματος, που ο λαός με την ψήφο του κανονικά θα καλούνταν να λύσει. Και η κουτοπονηροσύνη του μουλωχτού αυτού γερόντιου της προεδρίας της δημοκρατίας-δημοκρατίας που τη διασύρει και με μόνη με την παρουσία της γεροντικής του διάνοιας,όση είναι αυτή τέλος, όση μπορεί να είναι και όσο της επιτρέπει να είναι είναι τέτοια, η εξάρτηση του από το κοκτέιλ φαρμάκων που η ηλικία του επιβάλλει να παίρνει, στον ανώτατο αυτό θεσμικό θώκο,η κουτοπονηροσύνη λοιπόν αυτού του μελαγχολικού γερόντιου-προσωπικού φίλου της εγκάθετης δυναστείας των Τσαντοπαπανδρεϊδών-θα του βάλει στα τρέμοντα χείλη του τον δικαιολογητικό λόγο που θα του ψιθυρίσουν για αποστήθιση, αυτοί που τον κουράρουν και ιατρικά και πολιτικά. Δεν είναι καθόλου τυχαία η παρουσία αυτού του προεδρικού ανδρεικελοειδούς στην Προεδρία της Δημοκρατίας αυτή την κρίσιμη περίοδο:έρχεται σετάκι με το άλλο εγκάθετο ανδρείκελο, εκείνον με το αμερικανικό διαβατήριο και την όλη συμμορία που εγκατέστησε σαν αυλή του αλλά και σαν εκ των πραγμάτων εκτελεστικό απόσπασμα ενός ολόκληρου λαού. Και οι δολοφονικές σφαίρες αυτού του εκτελεστικού αποσπάσματος εκπυρσοκροτούνται από το παλιωμένο αλλά καλά δοκιμασμένο και αποτελεσματικό όπλο-εργαλείο που λέγεται Κάρολος Παπούλιας και οι υπογραφές που βάζει -με σταθερό χέρι ο κωλοπετσωμένος αυτός γέρος-για μαζική εκτέλεση λαών αλλά  και  από την άλλη πλευρά για ατομικές αποδόσεις χάριτος των εκτελεστών του αυτού του λαού. ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟΣ!

Ένας βιομήχανος λαγός του σοσιαλιστή Παπανδρέου

Το μνημόνιο είναι ο μόνος τρόπος για τον ευρωπαϊκό σου παράδεισο που σε περιμένει στην άλλη ζωή. Πίστεψε σ'αυτό και θα σωθείς. Και τώρα είσαι πια ελεύθερος να εκτελεστείς.Αμήν!

Ένας βιομήχανος-όχι λιγότερο από τον ίδιο τον πρόεδρο των Ελλήνων βιομηχάνων για την ακρίβεια, δηλαδή ο θεσμικός εκπρόσωπος του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα- ο κύριος Δημήτρης Δασκαλόπουλος-προφανώς σε συνεννόηση με τον σοσιαλιστή(sic) έλληνα(sic) πρωθυπουργό-έρριξε πρώτος αυτός το Δούρειο Ίππο, την παγίδα , μέσα στην οποία θα πέσει ο κατά βάση φιλοευρωπαϊκός ελληνικός λαός, για να δεχτεί το μνημόνιο, χωρίς όμως να γίνει μνεία του καθεαυτή. Είπε λοιπόν ο λαγός του Παπανδρέου κύριος Δασκαλόπουλος(αντιγράφω από το in.gr που αναπαράγει την δημοσίευση του Έλληνα μεγαλοβιομήχανου στο Βήμα):»…πρέπει να αποφασίσουμε εάν θα προχωρήσουμε στο δρόμο της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας ή «να προχωρήσουμε μόνοι μας, χωρίς τους όρους που μας ενοχλούν και τα δισεκατομμύριά τους». Και συνέχισε με το στεγνό ύφος του υπολογιστή στυγνού κεφαλαιούχου, που η χαρούμενη προοπτική της ασυδοσίας τον εμπνέει και τον καθοδηγεί πνευματικά: «Το ερώτημα του δημοψημίσματος-σ.σ. που ο ιδιος πρώτος  πρότεινε χτές στο Μέγαρο Μουσικής- «το ερώτημα λοιπόν ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ αλλά για να διασωθεί η χώρα». Καλό ε; και πολύ, πολύ βολικό. Αφήνω κατά μέρος την πρόστυχη θεολογική συλλογιστική ενός παραδείσου-αυτό είναι η σωτηρία της χώρας σαν θολή και μη μετρήσιμη υπόσχεση- που για να τον γευτείς, πρέπει να ζήσεις μια ζωή με στερήσεις και μένω στην προστυχιά της κουτοπόνηρης σύλληψης να εγκλωβιστεί ένας ολόκληρος λαός σε ιδεοληπτικά διλήμματα που δεν τον καίνε και δεν τον αφορούν. Το ερώτημα μοιάζει με το ρόλο του παπά εξομολογητή πριν την αμετάκλητη απόφαση εκτέλεσης: η μετάνοια στον εξομολογητή σε καμιά περίπτωση δεν ματαιώνει την εκτέλεση, απλά την καθυστερεί για ένα πεντάλεπτο το πολύ. Ποτέ η δολιότητα της πολιτικής δεν συνδυάστηκε τόσο διαβολικά αρμονικά με την υστεροβουλία του κεφαλαίου, όσο στην περίπτωση του ενεργούμενου διεφθαρμένου Παπανδρέου και του ασυγκράτητα κερδοβουλιμικού Δασκαλόπουλου και του συναφιού του.

Υπάρχει ένας μόνο τρόπος οι βιομήχανοι να ενστερνίζονται τις σοσιαλιστικές ιδέες: να τις αντιλαμβάνονται με τον τρόπο του Γιωργάκη!

Εξυπακούεται ότι το δίλημμα είναι ένα και μόνο αυτό και κανένα άλλο και κατά συνέπεια αυτό είναι και το μόνο ερώτημα-απλό και ανυπόκριτα συντεταγμένο-ΜΝΗΜΟΝΙΟ ή ΟΧΙ ΜΝΗΜΟΝΙΟ; Το ξέρω ότι το ερώτημα έχει τα ρίσκα του, αφού δίνει έδαφος για απίστευτες δυνατότητες εκβίασης του εκλογικού σώματος αλλά είναι τόσο αφοπλιστική η γυμνότητα της αλήθειας του σαν τέτοιου, που αναπόδραστα δεν μπορεί να νοηθεί άλλο. Το μπλογκ μας-που από καιρό είχε διαβλέψει τον κίνδυνο μιας τέτοιας εξέλιξης και ποτέ δεν είχε υιοθετήσει την δημοκρατικοφανή και λαϊκιστικής γοητείας έννοια του δημοψηφίσματος-βαθιά απολίτικου θεσμού στην ουσία του-θα παρακολουθήσει από πολύ κοντά την εξέλιξη αυτού του θέματος, που ουσιαστικά θα είναι κάθε δυνατότητα αντίστασης στην επέλαση που υφίσταται ο λαός μας εδώ και ένα χρόνο από την εγκάθετη κυβέρνηση Παπανδρέου.

Θολό ανδρείκελο

Όσο διαυγής και καθαρή είναι η βαναυσότητα των μνημονιακών μέτρων, τόσο αντίστροφα θολή, σκοτεινή και σκιώδης είναι η μορφή του εγκάθετου τυράννου που μας τα επιβάλλει.

Ο κόκκινος Γιώργος!

Έξω φάτσα, μέσα λινάτσα. Έξω κόκκινος και μέσα -και πάνω μας-μαύρος, κατάμαυρος, κατράμι και πίσσα.

Όλοι ξέρουμε την αδυναμία του Γιωργάκη για το φτηνό, αφελές παιχνιδάκι των συμβολισμών, αγαπημένη ενασχόληση όχι μόνο των κατασκευασμάτων, όπως αυτός, της μιντιοκρατίας αλλά και των δυναστικών γόνων-ξέρετε εσείς, κορώνες, λιλιά, πορφυρά χρώματα και λοιπές σαχλαμάρες. Προφανώς από κάποια κουτοπόνηρη συμβολιστική συλλογιστική κινούμενος, αυτός ή οι χαζοβιόληδες επικοινωνιολόγοι του, διακόσμησαν το πρωθυπουργικό γραφείο στη Βουλή με έναν τεράστιο, εκτυφλωτικής έντασης κόκκινο-αφηρημένης τέχνης-πίνακα, που σχεδόν κυριολεκτικά τρυπάει,αν δεν βγάζει κιόλας, μάτια. Θέλει μ’αυτό τον ανώδυνο τρόπο να δηλώσει «κόκκινος» ο πιο μαύρος νεοφιλεύθερος της υφηλίου. Ματαιοπονεί. Τον προδίνει ο αυτοκρατορικός, δυναστικός συμβολισμός της πορφυρής γραβάτας του. Του πορφυρογέννητου.

Ημιτελής τελειότητα: η περίπτωση του Leonardo da Vinci

Leonardo da Vinci: Η προσκύνηση των Μάγων. Η ωραία, αινιγματική αλλά και ενοχλητική τελειότητα του ημιτελούς σαν άποψης καλλιτεχνικής και σαν κοσμοθεωρίας γενικότερα του βίου.

Αντικειμενικά κρινόμενος ο Λεονάρντο ντα Βίντσι ήταν ένας απελπιστικά κακός επαγγελματίας. Αν κάνετε σύγκριση -αριθμητική- του υπάρχοντος έργου του με εκείνο των συνομηλίκων του συναδέλφων του και ενώ ο ίδιος πέρασε το μέσο όρο ηλικίας εκείνης της περιόδου κατά πολύ, πεθαίνοντας στην ηλικία των 65 χρόνων, παρόλα αυτά άφησε ελάχιστα έργα πίσω του, τα περισσότερα μέτριων ή μικρών μάλλον διαστάσεων και σε όχι μικρό ποσοστό κι αυτά ημιτελή. Κι όμως γι’αυτά τα ελάχιστα έργα, παρήγαγε προσχέδια-που σημαίνει ότι στοχάστηκε πάνω στο αντικείμενο της εργασίας του- που σε αριθμό ξεπερνούν σχεδόν το σύνολο των σχεδίων όλων των επώνυμων συνάδελφων του της ίδιας περιόδου, ξεπερνώντας τον καθένα από αυτούς ατομικά εκατό ή ακόμη και διακόσιες φορές σε αριθμό διασωζόμενων σχεδίων! Κάτι πρέπει να σημαίνει αυτό σίγουρα.

Κάποιες πρώτες ιδέες για το ημιτελές αριστούργημα της Προσκύνησης των Μάγων. Το Λεοναρντικό brainstorming σε πλήρη ανάπτυξη.

Αν ένας πίνακας ζωγραφικής ή μια τοιχογραφία που παραγγέλνεται σε ένα ζωγράφο, είναι κατά μιάν έννοια ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, για τον Λεονάρντο αυτό σήμαινε συναγερμό του μυαλού του για εξερεύνηση και εξεύρεση  της καλύτερης δυνατής λύσης στο πρόβλημα. Άρχιζε λοιπόν ένας πυρετώδης αγώνας ιδεών πάνω στο χαρτί-στο πανάκριβο εκείνη την περίοδο χαρτί, που γινόταν ακόμη ακριβότερο με τις περίπλοκες τεχνικές βελτίωσης της επιφάνειας του με διάφορες επιστρώσεις-μια καταιγίδα λοιπόν ιδεών, μια συνεχής και αδιάκοπη παράθεση εναλλακτικών προτάσεων, σε ρυθμούς φρενιασμένους, που το πιστοποιούν οι νευρικές χαραξιές της επιφάνειας, οι «λίμνες» μελανιού σε όχι λίγες περιπτώσεις και οι εκρηκτικές συσσωρεύσεις ενέργειας στις παραλλαγές των περιγραμμάτων.Μετά όλο αυτό το σκόρπιο υλικό των πρώτων ιδεών συντασσόταν σε μια πρώτη συνθετική διατύπωση, τα επιμέρους στοιχεία παρατάσσονταν σε ένα πρώτο σύνολο και ξανά μετά ακολουθούσε ένα δεύτερο κύμα ιδεών πάνω στην αναδιατύπωση του συνόλου, με νέες απόπειρες ανασύνταξης, παραλλαγές επί παραλλαγών, μέχρι να βρεθεί κάτι που να έχει τον όρο της τελεσιδικίας . Κάποια στιγμή αυτό φαίνονταν ότι πετύχαινε. Τότε ο δημιουργός περνούσε στην τελική φάση του έργου, που ήταν η διαδικασία μεταφοράς των σχηματισμένων, των μορφοποιημένων ιδεών πάνω στην τελική ζωγραφική επιφάνεια-τοίχος, ξύλο ή καμβάς. Όμως το ανήσυχο πνεύμα του αεικίνητου και μόνιμα ανικανοποίητου μυαλού του, ακόμη και σ’αυτή την ύστατη κρίσιμη ώρα της τελικής διατύπωσης-κάποια στιγμή το έργο έπρεπε να παραδοθεί ε; ολοκληρωμένο και ευανάγνωστο, όπως θεμιτά θα απαιτούσε ο εργοδότης του-ακόμη λοιπόν και αυτή την ύστατη ώρα, δεν ήταν λίγες οι φορές που αναθεωρούσε , πάντα προς το τελειότερο, αρμονικότερο και πειστικότερο και συνήθως προς το οικονομικότερο τις διατυπώσεις του.Νέα κωλυσιεργία λοιπόν και νέα καταβύθιση σε ακόμη εναργέστερες στοχαστικές προσπάθειες. Το αποτέλεσμα; ο Λεονάρντο υπήρξε ο κατεξοχήν τελειότερος ζωγράφος ημιτελών μορφών και υπήρξε σ’αυτό το ίδιο τέλειος όσο και στις λίγες ολοκληρωμένες του.

Οι ιδέες συντάσσονται σε ένα πρώτο βασικό προσχέδιο.

Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι αυτή η τελειοθηρία του, που τον ανάγκαζε να αφήνει ημιτελή τα έργα του θα πρέπει να βασάνισε πολύ τους ανθρώπους που αναγκάστηκαν να συναλλαχθούν μαζί του. Θα γέννησε πολλές πικρίες, συγκρούσεις, τσακωμούς και ίσως προσφυγή σε μικροπρέπειες και απ’τις δυό πλευρές. Θα πρέπει να έβλεπαν στο πρόσωπο του, όσοι συναλλάχτηκαν μαζί του μάταια, έναν τερατώδη και αλλοπρόσαλλο αλαφροΐσκιωτο-το επιεικέστερο. Ακόμη και γενναιόδωροι μαικήνες, όπως ο Πάπας Λέοντας ο 10ος της γνωστής οικογένειας των πάντα φιλότεχνων Μεδίκων, προστάτης και του Μικελάντζελο και του Ραφαήλ, ανατρίχιαζε ακόμη και στην υποψία ανάθεσης έργου στον φλωρεντινό, δηλαδή στον συμπατριώτη του,Λεονάρντο ντα Βίντσι.

Οι πρώτες ιδέες απορρίπτονται μερικά και επανασυντάσσονται διαφορετικά τώρα, σε μια απόπειρα τελικής διατύπωσης.

Ενώ η επαφή με τα έργα μιας μεγαλοφυΐας φέρνει το είδος της ενεργητικής ανακούφισης που στην πιο υλική της μορφή είναι ο οργασμός και η εκσπερμάτιση και στην πιο άυλη ο βαθύς στοχασμός που δίνει τελεσίδικο συμπέρασμα, η επαφή με τον ίδιο τον μεγαλοφυή παραγωγό, δημιουργεί ακόμη και στους πιο φανατικούς του θαυμαστές μιάν αύρα δυσανεξίας και πνιγηρότητας. Ευτυχώς για μας,  γιατί μπορούμε να θαυμάζουμε το ιλαρό αλλά και γεμάτο πάθος και περίσκεψη έργο του, με την σίγουρη απόσταση ασφαλείας  που μας δίνει ο εδώ και πεντακόσια χρόνια περίπου θάνατος του, που περιέργως λειτούργησε σαν μια περίεργη ανάσταση,αφού η φήμη του κάθε μέρα που περνούσε απλωνόταν όλο και περισσότερο και συνεχίζει φυσικά ακόμη και η μικρή αυτή ανάρτηση συμβάλλει με τον τρόπο της κι αυτή προς αυτή την κατεύθυνση. Υπήρξε από τους λίγους τυχερούς στην Ιστορία της τέχνης που δεν έζησε ποτέ περίοδο λησμονιάς, δεν πέρασε ούτε από την λήθη, ούτε από κανένα καθαρτήριο της τέχνης. Πήγε κατευθείαν στον παράδεισο της και από τότε θρονιάστηκε για τα καλά σε μια δόξα δεν λέει να σιγήσει και να σβήσει ποτέ. Τουλάχιστον για όσο υπάρχουν άνθρωποι.

ilippíno Lippi: Η προσκύνηση των Μάγων. Το έργο που ήρθε να αντικαταστήσει το ημιτελές του Λεονάρντο. Αυτού του είδους την συμβατική ομορφιά και τελειότητα-αλλά και φλυαρία, ε;- ήθελε πάση θυσία να αποφύγει ο Λεονάρντο.

Υπάρχει συναίνεση χωρίς λαϊκή συναίνεση;

Και ο Σαμαράς και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί μόνο για ένα θέμα έχουν δικαίωμα, εξουσιοδότηση και νομιμοποίηση να μιλήσουν με τον Παπανδρέου: τις ΕΚΛΟΓΕΣ!

Τα πράγματα στην δραματική τους συνθετότητα και πολυπλοκότητα είναι και απλά. Τον Οκτώβρη του 2009 εκλέχτηκε μια κυβέρνηση με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Μέσα σε ένα εξάμηνο, αυτή η κυβέρνηση ανέτρεψε ΕΝΤΕΛΩΣ το πρόγραμμα με το οποίο εκλέχτηκε. Για την οικονομία της συζήτησης θα δεχτούμε τις προφάσεις της σαν αληθινές. Προχώρησε λοιπόν σε ένα δραστικά καινούργιο πρόγραμμα. καμιά αντίρρηση-και πάλι για την οικονομία της συζήτησης. Δεν θάπρεπε αυτό το καινούργιο πρόγραμμα, το ριζικά και εκ βάθρων διαφορετικό από κείνο της εκλογής της, να το υποβάλλει στην έγκριση του αντισυμβαλλόμενου λαού; Η στοιχειωδέστατη δημοκρατική συγκρότηση του ανώτατου πολιτικού προσωπικού που επωμίστηκε το βάρος τέτοιων αποφάσεων, δεν επιβάλλει μια τέτοια συμπεριφορά, μια τέτοια υποχρέωση νομιμοποίησης των απρόβλεπτων και αντισυμβατικών ενεργειών της; Δεν έγινε έτσι. Πρώτη λοιπόν ουσιαστική-αν και όχι τυπική θα πουν οι βολικοί τυπολάτρες-παρανομία.

Λες, πάει στο διάολο, προχωράμε. Το καινούργιο αυτό πρόγραμμα,δηλαδή το μνημόνιο, που περιλαμβάνει πέρα από τα νέα μέτρα για τη «διάσωση» της οικονομίας, έχει και το πρόσθετο βάρος μιας διεθνούς δανειακής σύμβασης που περιορίζει πρωτοφανώς την εθνική μας κυριαρχία, δηλαδή την κρατική μας υπόσταση. Αυτό σημαίνει ότι σύμφωνα με την θεμελιακή διάταξη του συντάγματος, ότι η όποια εκχώρηση τέτοιας κυριαρχίας, όποιας έκτασης κι αν είναι αυτή, χρειάζεται την έγκριση της Βουλής με την συγκεκριμένη αυξημένη πλειοψηφία των 3/5. Δεν έγινε όμως ούτε αυτό. Δεύτερη σκαστή λοιπόν παρανομία και ουσιαστική αλλά και τυπική -εδώ οι τυπολάτρες σφυρίζουν αδιάφορα.

Λες και πάλι, πάει στο διάολο, ψηφίστηκε αυτό που ψηφίστηκε-πριν ένα χρόνο αυτό. Μπαίνουμε σ’αυτή την δοκιμασία-που είναι και ΘΕΣΜΙΚΗ, αφού οι θεσμοί διασύρονται- μπαίνουμε λοιπόν σ’αυτή την θεσμική,την κοινωνική, την οικονομική και την εθνική δοκιμασία και εν πάση περιπτώσει και σύμφωνα με τις υποσχέσεις των παραβατών του Συντάγματος που επικαλέστηκαν λόγους ανώτερης εθνικής βίας, κάποια στιγμή,όπως μας είχαν υποσχεθεί, κάπου στο τέλος του 2011 όλα θα έχουν βελτιωθεί και η χώρα θα βγει σιγά-σιγά από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία παρεμπιπτόντως ΕΚΕΙΝΟΙ και όχι εμείς μας περιήγαγαν. Μάταιη προσπάθεια, μάταιη αναμονή. Μας λένε τώρα ότι προκύπτουν νέες ανάγκες για νέα μέτρα-ακόμη σκληρότερα και που απαιτούν-λόγω της προφανούς σκληρότητας τους-το δίχως άλλο αυξημένες πλειοψηφίες για να νομιμοποιηθούν τυπικά(ουσιαστικά το όλο αυτό νομικό οικοδόμημα από την στιγμή που δεν νομιμοποιήθηκε με το μόνο τρόπο που γνωρίζει μια αστική δημοκρατία, τις εκλογές, είναι νομικά μετέωρο, είναι παράνομο, είναι πραξικοπηματικά εγκατεστημένο). Και ξεκινούν λοιπόν επείγουσες συζητήσεις ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις για συναίνεση. ΠΑΝΩ ΣΕ ΤΙ ΘΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΟΥΝ; Και πάλι για την οικονομία της συζήτησης, που δυστυχώς όμως είναι και η φριχτή αλήθεια, έχουμε δεχτεί τον πραξικοπηματικό χαρακτήρα των ενεργειών της κυβέρνησης Παπανδρέου, που καταπάτησε θεσμούς, νόμους και διαδικασίες και εφαρμόζει το μνημόνιο όπως μας το συνέταξαν οι ξένοι. Οι όποιες πολιτικές δυνάμεις συναίνεσαν στην περσινή ψήφιση αυτών των όρων είναι γνωστές και ό,τι ψήφισαν έχει πια παγιωθεί σαν τέτοιο. Όταν όμως ζητείται εκ νέου μια νέα ψήφιση νέων όρων και απαιτείται από τις δυνάμεις αυτές -αλλά και τις υπόλοιπες που δεν το ψήφισαν- συναίνεση, προφανώς μιας νέας τάξης συναίνεση, τι θα απαντήσουν αυτές οι πολιτικές δυνάμεις; Δεχόμαστε ότι ο Παπανδρέου και η κυβέρνηση του αδιαφορούν και δεν απολογούνται σε κανέναν για το τι κάνουν. Οι υπόλοιπες δυνάμεις θα συμπεριφερθούν το ίδιο όπως και ο Παπανδρέου; Μα μόλις πέρυσι συμφώνησαν ή διαφώνησαν σε μια ριζικά καινούργια και εκτός της ατζέντας των εκλογών του 2009 πολιτική. Τι μένει πάλι να ξανασυζητήσουν; Και αν κάτι μένει και αυτό είναι τόσο σοβαρό, γιατί δεν γίνεται η χρήση της διάταξης του Συντάγματος που προβλέπει πρόωρη προσφυγή στις κάλπες λόγω εθνικού θέματος εξαιρετικής σημασίας; Το ίδιο ακριβώς αυτό λόγο τον έχουν επικαλεστεί άπειρες φορές και για πολύ λιγότερο σοβαρούς ή ανύπαρκτους λόγους. Εδώ που συγκλονίζεται το σύμπαν, γίνεται τόσο τσιγκούνηδες, τόσο φειδωλοί στη λαϊκή ψήφο; Και εκτός των άλλων, δεν είναι λογικά απαιτητό να ζητηθεί προσφυγή στις κάλπες αφού μιλάμε για καινούργιους όρους-διαφορετικούς ακόμη και από εκείνους τους περσινούς; Άρα με ποια λογική προσέρχονται σε συζητήσεις για συναίνεση, σε θέματα που δεν έχουν πια ούτε αυτοί, όχι μόνο ο Παπανδρέου, την εξουσιοδότηση, που σημαίνει την ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ να συζητήσουν, να διαπραγματευτούν και πολύ περισσότερο να ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΝ;

Το τσαλάκωμα των θεσμών και του Συντάγματος γίνεται πια καθεστώς στο οποίο συμμετέχουν συνειδητά και εν γνώσει τους ακόμη και τα κόμματα της αντιπολίτευσης-ειδικά το θεσμικής βαρύτητας κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. ΟΣΟ ΔΕΝ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΝΑ ΣΥΖΗΤΑΕΙ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΕΚΔΟΧΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΝΕΑΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ-δεν νομιμοποιήθηκε έτσι κι αλλιώς ούτε για τις παλιές-ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ ΔΕΝ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ. Κανένα από τα θέματα που είναι ΤΩΡΑ υπό συζήτηση δεν ήταν σε γνώση του ελληνικού ΤΟΤΕ που εξέλεξε τους μεν στην κυβέρνηση , τους δε στην αντιπολίτευση. Κανείς τους δεν νομιμοποιείται να συζητήσει για θέματα τέτοιας σπουδαιότητας πριν λάβει γνώση και στη συνέχεια πριν δώσει εντολή και γραμμή ο λαός στον καθένα από τους εκπροσώπους για το τι θα πράξει . Σε αντίθετη περίπτωση έχουμε ένα ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ που, πρωτοφανώς για δημοκρατικό πολίτευμα, το κάνουν οι εκπρόσωποι της νομοθετικής εξουσίας. ΟΛΟΙ ή σχεδόν όλοι, δηλαδή αυτοί που δέχονται να συμπαράξουν στο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ κατ’ευφημισμό προφανώς ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ και που στη πραγματικότητα δεν είναι κάτι άλλο παρά συμπαιγνία των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων. Και αν αυτές οι δυνάμεις, παραβαίνοντας τις συμβατικές υποχρεώσεις τους που ανέλαβαν με το εκλογικό πρόγραμμα που παρουσίασαν το 2009 στο λαό, τότε αυτή η παραβίαση αυτών συμβατικών δεσμεύσεων  αποδεσμεύει αντίστοιχα και το λαό από τις δικές του αντίστοιχες θεσμικές υποχρεώσεις τήρησης των-έτσι κι αλλιώς έωλων και συνταγματικά αστήρικτων-νόμων που απορρέουν απ’το μνημόνιο-ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ…Οι όροι του κοινωνικού συμβολαίου δεν ισχύουν πια και γι’αυτό την ευθύνη δεν την έχει ο αμέτοχος στα διαδραματιζόμενα λαός αλλά οι πολιτικές δυνάμεις-τουλάχιστον αυτές που δέχονται να συζητούν μεταξύ τους ΕΡΗΜΗΝ του.

Αν υποτεθεί ότι είμαστε δημοκρατία-χρειάζεται πια και γι’αυτό μεγάλη δύναμη πειθούς από κείνους που ακόμη το πιστεύουν και νομίζουν ότι χρειάζεται να μας πείσουν κι εμάς(και φυσικά ο Παπανδρέου δεν ανήκει σ’αυτή την κατηγορία και γιατί δεν υπήρξε ποτέ δημοκρατικών αντιλήψεων-που να τις βρει ένας δυναστικός γόνος;-αλλά και αν τις είχε,λέμε, αν τις είχε δεν θα ήταν σε θέση ο δόλιος να τις εκφράσει. Τον σώζει από τη δύσκολη αυτή θέση το απλό γεγονός ότι δεν τις έχει!)-αν λοιπόν υποτεθεί ότι είμαστε ακόμη δημοκρατία και ότι ακόμη λειτουργούν οι βασικοί θεσμοί της, η λύση είναι μία και μόνη και καμιά άλλη: ΕΚΛΟΓΕΣ! ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΕ ΑΤΖΕΝΤΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ. Ας κατέβουν οι πολιτικές δυνάμεις που το πιστεύουν, ας κινδυνολογήσουν και αν ο λαός τους πιστέψει και τους ψηφίσει, ας το εφαρμόσουν. Εξάλλου έχουν όλα τα media με το μέρος τους. ‘Εχουν κάθε λόγο να φοβούνται λιγότερο από κείνους που δεν τα έχουν. Πάντως αυτό να ξέρουν : ότι αν η συναίνεση έχει την έννοια μιας συμφωνίας των πολιτικών δυνάμεων για την εφαρμογή των όρων του μνημονίου, τότε αυτό είναι -το ξαναλέμε για εμπέδωση-ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ και μπαίνει στην μαύρη βίβλο της πολιτικής ιστορίας όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της πολιτικής ιστορίας της ανθρωπότητας. Θάναι ένα μνημείο στρέβλωσης του αστικού δημοκρατικού πολιτεύματος, για τον απλό λόγο ότι οι 300 της Βουλής έχουν δικαιοδοσία, νομιμοποιούνται και είναι εξουσιοδοτημένοι μόνο για τις εντολές που πήραν κατά την υποβολή των αντίστοιχων προγραμμάτων που υπέβαλαν στο λαό. για οτιδήποτε ριζικά διαφορετικό ή αντίθετο και ανατρεπτικό αυτών των προγραμμάτων μόνο με ένα τρόπο μπορούν να προχωρήσουν, εφόσον τους ενδιαφέρει η νομιμότητα: Ε-Κ-Λ-Ο-Γ-Ε-Σ!

Ούτε κακήν απολογίαν…

Στο Άργος δεν τον υποδέχτηκαν ούτε οι αλανιάρες κότες που σεργιανούν στις γειτονιές της πόλης και στο Ναύπλιο με το ζόρι συγκεντρώθηκαν 80 με 100 νοματαίοι χαμένοι στο πλήθος των σωματοφυλάκων. Κανένα φιλόξενο αίσθημα από την ελληνική επαρχία στον άφιλο ηγέτη.

Είναι πολύ μεγάλο το φορτίο του ψεύδους που πρέπει να πετάξει ο Παπανδρέου από πάνω του για να μπορέσει να φτάσει  κάποτε καθαρός  και λευτερωμένος μπρος στο λαό και να του εξομολογηθεί για τα τόσα  του εγκληματικά του κρίματα.

Έτσι, αυτός που σαν αντιπολίτευση έκανε καριέρα σαν καλό προσηνές και καταδεχτικό παιδί, φτάνει  όταν-σπάνια πια!- αποφασίζει να επισκεφθεί την ελληνική επαρχία, σαν τον καταδιωγμένο, σαν τον κυνηγημένο, περιστοιχισμένος από τεράστια, φανερή και κρυφή, συνοδεία σωματοφυλάκων, δίνει μια σύντομη, αδέξια και φτωχά σκηνοθετημένη παράσταση, για τις κάμερες και τις οθόνες μας, με τους λίγους κατοίκους που έχουν κάποιο κίνητρο να τον υποδεχτούν θερμά, χλιαρά,υποκριτικά ή αληθινά-και χάνεται γρήγορα στα παρασκήνια μιας άλλης παράστασης, αυτής της συνάντησης με τους τοπικούς φορείς και όπου εκφωνεί τον κλισαρισμένο του δεκάρικο. Αν δεν συναντάει την οργή-είναι ευγενικός λαός ο ελληνικός-το σίγουρο είναι ότι δεν αποφεύγει πια την καχυποψία, που στέκεται διακριτικά στο πλάι αυτής της λαοθάλασσας που δεν συναντά, που δεν θέλει να συναντήσει τον Παπανδρέου και που λέγεται επιδεικτική αδιαφορία.

Στα όσα χρόνια παρακολουθώ την πολιτική ειδησεογραφία ποτέ δεν θυμάμαι έλληνα πρωθυπουργό να βρίσκεται στην επαρχία και να αντιμετωπίζει τόση παγερή αντιμετώπιση από τον ντόπιο πληθυσμό. Είναι εθιμικά καθιερωμένο η επίσκεψη ενός τόσο υψηλού πολιτειακού παράγοντα στα μικρά μέρη της Ελλάδας να συνοδεύεται από ένα είδος μορατόριουμ, μια άτυπη αλλά συνεπή εκεχειρία ανάμεσα στις ντόπιες πολιτικές δυνάμεις, που σε κάθε περίπτωση επιδεικνύουν μια γενναιόδωρη διάθεση απέναντι στον υψηλό επισκέπτη. Εδώ και καιρό και από τη στιγμή που ο Παπανδρέου πήρε τις προδοτικές αποφάσεις για τις οποίες εγγράφει υποθήκη στις μαύρες σελίδες της Ιστορίας, μια αρνητική αύρα εκπέμπεται από το πρόσωπο του και αντανακλάται στα πεισματάρικα κλεισμένα χείλια, που αρνούνται να εκδηλώσουν και την πιο μέτρια συγκαταβατική πλευρά του καλοπροαίρετου εαυτού τους. Τον βλέπουν ή τον σκέφτονται και ψάχνουν τις άδειες τσέπες τους και διαρκώς πέφτουν στο κάλπικο νόμισμα που λέγεται Παπανδρέου. Οι δημοσκοπήσεις των καλοπληρωμένων φλώρων δημοσκόπων τον βγάζουν ακόμη καταλληλότερο-αυτόν που δεν ήταν ποτέ και σε τίποτα κατάλληλος-αλλά το λαϊκό ένστικτο, που γελάστηκε, που εξαπατήθηκε μια φορά, μουγκό και ανέκφραστο, περιμένει την ώρα του να μιλήσει. Και η καρτερία είναι ίσως η μεγαλύτερη αρετή ενός λαού που ξέρει να εκδικείται σοφά, δίκαια και άκακα.

Ξέρετε όμως ποιο είναι το χειρότερο; ότι αυτή η αχρεία μορφή-έχει ή δεν έχει συναίσθηση της προδοσίας  και του δράματος που προκάλεσε, είναι παντελώς αδιάφορο, δεν έχει σημασία άλλωστε-δεν έχει την ταπεινότητα και το σθένος της μεταμέλειας, το σενάριο του ρηχού ψυχισμού του δεν την προβλέπει ούτε σαν την ελάχιστη πιθανότητα. Αυτός ο ιδιοτελής και υστερόβουλος μικρονοϊκός προβάλλει με αλαζονεία σαν αρετή του το αναπολόγητο των προδοτικών ενεργειών του. Σαν να μας λέει:» όταν προκύψουν οι ευθύνες, εγώ δεν θα είμαι εδώ για να απολογηθώ γι’αυτές και γι’αυτό σας το λέω με τη δύναμη που μου δίνουν αυτοί που με κατευθύνουν ότι θα προχωρήσω αδιαφορώντας για το λαό που δεν θα με ξαναεκλέξει». Όχι αυτό δεν είναι κυνισμός, αυτό είναι παλιανθρωπιά ενός αδίστακτου και άπονου απατεώνα.

Είναι πολύ μεγάλο το φορτίο του ψεύδους που πρέπει να πετάξει ο Παπανδρέου από πάνω του για να μπορέσει να φτάσει  κάποτε καθαρός  και λευτερωμένος μπρος στο λαό και να του εξομολογηθεί για τα τόσα  του εγκληματικά του κρίματα. Είναι όμως αντίστοιχα και πολύ μεγάλο το φορτίο για ένα λαό να αφήσει να φύγει χωρίς απολογία ένας προδότης και ένας τέτοιος φρικτός απατεώνας. Αν δεν μας προσφέρει σαν δείγμα ταπείνωσης την εξομολόγηση του, τότε έχουμε κάθε δικαίωμα να απαιτήσουμε σαν ελάχιστη τιμωρία του την απολογία του που κι αυτήν αλαζονικά την αρνείται.

Η αλήθεια του ψέματος της αλήθειας

Οι αναγεννησιακοί εισήγαγαν την απάτη της προοπτικής, ψευδόμενοι(ωραία ψευδόμενοι) επιστημονικοφανώς

Τίποτε δεν μπορεί να σε εξαπατήσει πιο πολύ από αυτό που υπάρχει για να σε προστατεύει από την απάτη: οι αισθήσεις σου. Γιατί αυτό; Γιατί δεν έχουμε ακόμη καταλάβει το διττό τους ρόλο. Στη σχέση μας μέσα στη φύση, οι αισθήσεις μας είναι το λειτουργικό εργαλείο για την σύνταξη μας μ’αυτήν, για την εξυπηρέτηση των στόχων της. Έτσι η προσωπική μας ευτυχία-που δεν είναι κάτι άλλο από την μικροευτυχία μας στα όρια της φύσης, δηλαδή στα όρια του ορατού, του αισθητού ή έστω διαισθητού κόσμου μας-συνεπάγεται αλλά και προϋποθέτει αποδοχή των όρων της φύσης είτε ασυνείδητη-το πιο συνηθισμένο-είτε συνειδητή. Ποιος από μας είναι όμως τόσο εγκεφαλικός ώστε, διαλεγόμενος με τη φύση, αποδέχεται -ή ακόμη περισσότερο αμφισβητεί- τους όρους της με όρους συνείδησης; ξέρουμε μόνο από συνεπαγωγή ότι αυτός που αυτοκτονεί εκ των πραγμάτων, έμπρακτα, τους αμφισβητεί και μάλιστα αμετάκλητα, χωρίς πια να μπορεί να αλλάξει γνώμη και τους αμφισβητεί ακριβώς έτσι, με ένα τέτοιο τρόπο, ώστε  να μην μπορεί να αλλάξει γνώμη. Στην ουσία της η αυτοκτονία είναι η άρση της εμπιστοσύνης στην κυριαρχία και την πειθώ των αισθήσεων και των αναγκών που γεννούν και υποστηρίζουν και αμφισβητώντας τις αισθήσεις, αμφισβητεί και την απάτη που τις γέννησε ή την απάτη που παράγουν. Το ποιος έχει δίκιο θα φανεί όταν περάσουμε το τελευταίο κατώφλι και αν και εφόσον μας δοθεί η δυνατότητα να συναντήσουμε τον αυτόχειρα αμφισβητία. Κάτι όμως μου λέει ότι είναι πιο παραγωγικό να αμφισβητείς τις αισθήσεις σου χωρίς όμως να τις υπονομεύεις ή πολύ περισσότερο να τις καταργείς και ο λόγος είναι ότι, μετά την δραστική και τελικά τελεσίδικη υπονόμευση τους, που είναι η κατάργηση τους, δεν θα έχεις δυνατότητα το δίκιο που είναι πιθανόν να πιστεύεις ότι θα απολαύσεις να το χαρείς, έστω και σαν  πανηγυρική λεκτική επιβεβαίωση μόνο.

Οι ιμπρεσσιονιστές μας εξαπάτησαν ζητώντας να συνθέσουμε την αλήθεια στο μυαλό μας βλέποντας την χρωματική τους πραγματικότητα.

Η ομορφιά της ζωής είναι η απατηλότητα της. Και ίσως όχι μόνο η ομορφιά-ούτε πολύ περισσότερο η ασκήμια για όσους το βλέπουν έτσι-αλλά και η ίδια η ουσία της, η ιδιοσυστασία της. Άρα όσοι ενοχλούνται από την απάτη και την ματαιότητα της ζωής, δεν έχουν παρά να την υπονομεύσουν διαφορετικά: δηλαδή ζώντας δυνατά με τους όρους της και εντασσόμενοι κι αυτοί στο παιχνίδι της απάτης, απομυζώντας τους χυμούς της ματαιότητας σε ένα παραλήρημα αισθητής, απτής εικονικότητας. Αυτό ακριβώς έκανε εκείνους που είχαν βαθειά επίγνωση της αμαρτίας να ενδώσουν τελικά σ’αυτή. Γιατί βλέποντας από την προοπτική της αγιότητας, διείδαν πόση ομορφιά κρύβει ο απατηλός κόσμος της αμαρτίας. Και ίσως έτσι κάπου διαισθητικά κατάλαβαν, συνειδητοποίησαν, με τρόμο φαντάζομαι, ότι το να επενδύεις στην πρόστυχη ματαιοδοξία της αγιότητας-και είναι πρόστυχη γιατί περιμένει εισπράξει τα κέρδη της στο μετά, στο επέκεινα και προ πάντων στο διηνεκές-θα χάσουν την μόνη ευκαιρία που είχαν να είναι μέλη, έστω προσωρινά, μιας κοινότητας ηδονών-που περιλαμβάνει βέβαια και μια αντίρροπη συμμετοχή σε πόνους-ένα προνόμιο και μια εμπειρία που αξίζει να βιωθεί ακόμη και αν είναι σαν ψέμα όχι λιγότερο απτό και υποστατό από ότι ένα όνειρο. Άρα, για να καταλήξουμε, οι αισθήσεις υπάρχουν για να τις εισπράττεις με δύο τρόπους: σαν αλήθεια για να σε προστατεύουν και σαν ψέμα που σε εξαπατά αλλά που το υιοθετείς σαν τρόπο ζωής σου-που ελάχιστα εξάλλου θα διαφέρει από τον τρόπο της ζωής της αλήθειας. Που στο τέλος σημαίνει ότι, όπως και να τη ζήσεις τη ζωή σου, αυτή θα την βιώσεις ανεξάρτητα από τις ανόητες κοσμοθεωρίες σου, που είναι η φλυαρία ενός ανθρώπου που ζει και που νομίζει ότι επειδή στοχάζεται και επειδή νομίζει ότι στοχάζεται, νομίζει ότι κιόλας επηρεάζει με το στοχασμό του τα πράγματα, ενώ στη πραγματικότητα δεν κάνει κάτι άλλο παρά να περιμένει την επόμενη στιγμή που μια ζωτική  φυσική του ανάγκη θα τον ξυπνήσει από το βαθύ λήθαργο του στοχασμού. Τελικά η μεγαλύτερη απάτη είναι η σκέψη, η πεποίθηση ότι έχουμε σκέψη και ότι διαχειριζόμαστε ή ότι μπορούμε να διαχειριζόμαστε τα συμπεράσματα της.

Δεν υπάρχει απάτη στον ελεύθερο συνειρμό μας είπαν οι σουρρεαλιστές. Νόμιζαν…

Με 3.000 $ τη μέρα τι αγοράζεις;

Παντρεμένος με την Στάη της Γαλλίας-αλήθεια και η Sinclair της Ελλάδας με τραπεζίτη δεν ήταν παντρεμένη;-δικτυώθηκε σαν κάθε καλός σοσιαλιστής του κώλου με την μιντιοκρατία, που τον προωθούσε στην Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας. Παραλλαγή με τα δικά μας δηλαδή.

Η μπερμπαντιά δεν είναι κατ’ανάγκη μια κακή ιδιότητα στον άνδρα. Αρκεί να είναι  ανδρισμός καθαρός και όχι θρασύδειλο αντριλίκι που μετράει το μπόι του και τις λοιπές διαστάσεις του από τα φράγκα που διαθέτει ή έχει τη δυνατότητα να διαθέσει για να πληρώσει έναν ύπνο του και που αυθαίρετα νομίζει ότι επειδή πληρώνει τρεις χιλιάδες δολάρια για το κρεβάτι ενός ύπνου, νομίζει ότι νοικιάζει και ανθρώπινα πλάσματα σαν σεξουαλικά εξαρτήματα αυτού του ακριβοπληρωμένου-ακόμη και για έπιπλο!-κρεβατιού.

Το σκάνδαλο του Στρος Καν δεν είναι σεξουαλικό σκάνδαλο παρά μόνο επιφανειακά. Έχει τα εξωτερικά γνωρίσματα ενός τέτοιου σκανδάλου αλλά δεν υπάρχει τίποτε το πικάντικο και γαργαλιστικό στη περίπτωση.Γιατί δεν έχει τίποτε το πικάντικο ένας βιασμός. Και ναι μεν προκαλεί έκπληξη η είδηση αλλά υπάρχει μια κάποια πιθανότητα να μην πρέπει να την προκαλεί. Και εξηγούμαι. Γιατί ο προϊστάμενος του ΔΝΤ, του οργανισμού που κύριο σκοπό του έχει να διαχειρίζεται την τύχη οικονομικά πτωχευμένων λαών, γιατί λοιπόν θα πρέπει να κοιμάται σε σουΐτες των τριών χιλιάδων δολαρίων τη βραδιά; Αυτοί στο ΔΝΤ που εγκρίνουν ένα τέτοιο κονδύλι από ποια είδους ηθική κινήθηκαν προς μια τέτοια έωλη ηθικά έγκριση; Τι δείγμα γραφής προσφέρουν στους λαούς που ταλαιπωρούν με την αναλγησία τους, με την αναλγησία των επώδυνων και σκληρών τους μέτρων σε βάρος ανθρώπων που με τρείς χιλάδες δολάρια υπήρχε το ενδεχόμενο να περάσουν ακόμη και μερικά χρόνια ζωής;(μίζερης, ναι, αλλά ζωής). Θέλω να πω ότι όταν το ανώτατο πολιτικό προσωπικό-γιατί αυτό είναι είναι και ήθελε να είναι ο Στρος Καν-σκέφτεται με όρους όχι απλά προσωπικού βολέματος αλλά σκανδαλιστικά τρυφηλού βίου, τότε αυτή η τρυφηλότητα γίνεται το γόνιμο έδαφος που από την μια θα θρέψει την αλαζονεία και από την άλλη με την αναστολή και την άρση της λογικής θα θρέψει την θρασεία εκείνη λαγνεία-που αν μάλιστα είναι και γεροντική καταντάει πια και ύβρις-και που αναπόδραστα θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε επεισόδια τύπου Sofitel στο Manhattan. Θέλω να πω, προχωρώντας ακόμη πιο πέρα το συλλογισμό μου, ότι με το να εγκρίνουν ένα τέτοιο μυθώδες ποσό για μιας βραδιάς ύπνο στον προϊστάμενο του ΔΝΤ, οι αρμόδιοι του ΔΝΤ δημιούργησαν τις προϋποθέσεις του να καταλάβει ο καλά γνωρίζων τα οικονομικά επιφανής αυτός αλήτης, ότι δικαιούται και τα παρελκόμενα -όπως αυτός τα αντιλαμβάνονταν φυσικά-μιας τέτοιας ακριβής μίσθωσης. Και με το διεστραμμένο του μυαλό καταλάβαινε ή μάλλον ήθελε να εννοήσει ότι αυτά δεν ήταν τα σαπουνάκια του ξενοδοχείου ούτε οι ενδεχομένως κολαρισμένες πετσέτες. Η απαίτηση του λοιπόν-που προφανώς συνάντησε άρνηση-του φάνηκε ανεξήγητο πώς ήταν δυνατόν να μην ικανοποιηθεί. Φαίνεται πως είχε συνηθίσει να συμπεριλαμβάνονται στα ακριβά οδοιπορικά του και αυτού του είδους οι εξυπηρετήσεις, που προφανώς ως τώρα ικανοποιούνταν(φυσικά και αρνούμαι να δεχτώ ότι στα τέσσερα χρόνια θητείας του στο ΔΝΤ ήταν αυτή η πρώτη φορά που ζητούσε μια τέτοιου είδους εκδούλευση-η απόπειρα βιασμού ουσιαστικά είναι αποτέλεσμα της έκπληξης που του προκάλεσε η απροσδόκητη άρνηση του θύματος του).

Οι άνθρωποι με πάθη είναι όμορφοι άνθρωποι-ειδικά αν από τα πάθη τους υποφέρουν μόνο αυτοί ή τουλάχιστον πρώτα αυτοί. Προφανώς σ’αυτή την κατηγορία δεν ανήκουν αμοραλιστικά καθίκια σαν τον Στρος Καν. Ξέρω πολύ καλά ότι σήμερα το πρωΐ που ο ελληνικός λαός θ’ακούσει την ταπεινωτική είδηση για τον πρόστυχο αυτό τύπο, θα νιώσει το είδος εκείνο χαιρεκακίας γι’αυτόν που αλλιώς το λέμε και ηθική δικαίωση.

Ο Παπανδρέου στη κηδεία του Λάκη Σάντα

Δώστε μου-έστω λίγη-απ’τη δόξα του πατέρα σας. Έχω κι εγώ τα δικά μου ελλείμματα…

Γιατί, ενώ αν πέθαινε ο Παπανδρέου, ο Λάκης Σάντας δεν θάχε κανένα απολύτως λόγο να πάει στη κηδεία του, ο Παπανδρέου αντίθετα έσπευσε να πάει στη κηδεία του Λάκη Σάντα; Γιατί ο πρώτος δεν θα τόνιωθε σαν ηθική υποχρέωση του-το αντίθετο θάλεγα- να πάει στο ξόδι ενός προδότη, ενώ ο δεύτερος, προδότης όντας, είχε επείγουσα την ανάγκη να δανειστεί, με επικοινωνιακό τρόπο, κάτι από την αχλύ και το μυστήριο μιας δόξας ανυστερόβουλης και για την οποία ο κακομοίρης τόσο ανυποψίαστος είναι. Γιατί, ενώ ο Σάντας, πιτσιρικάκι, πάνω στην βράση μιας ηλικίας που καίει τα λαγόνια της και το θυμικό της από πόθους και εκρήξεις ορμονικές, βρήκε το χρόνο, τη διάθεση και το λογικό ειρμό να οργανώσει με το σύντροφο του Μανώλη Γλέζο, μια συμβολική πράξη απίστευτης γενναιότητας αλλά και συναισθηματικού βεληνεκούς παγκόσμιων διαστάσεων. Κι όμως, η θεμιτά αναμενόμενη νεανική τους ανεμελιά θα δικαιολογούσε κάθε αδιαφορία για τα σύγχρονα τεκταινόμενα-όσο δραματικά μπορεί και νάταν αυτά. Ηταν έφηβοι, δεν είχαν δώσει ακόμη όρκους ούτε καν σαν φαντάροι. Το μόνο τους καθήκον ήταν σ’αυτή την ηλικία να οργανώσουν την επανάσταση των ορμονών τους και να την τιθασσεύσουν με τον αποτελεσματικότερο και ηδύτερο αν είναι δυνατόν τρόπο.

Από την άλλη, ο εξηντάρης Παπανδρέου, δεσμευμένος από τις εντολές ενός λαού που τον πίστεψε και από τους όρκους που έδωσε στο Σύνταγμα, για να υπηρετεί ευσυνείδητα αυτόν το λαό, δεν δείχνει καμιά διάθεση όχι να υπηρετήσει αυτό το λαό, στον οποίο αλαζονικά τον τελευταία καιρό απευθύνεται με το απαξιωτικό πως  ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΘΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΟΓΗΘΕΙ για τα δεινά που ο ίδιος, με τις προδοτικές αποφάσεις του αλλά και τις ολιγωρίες του(συνειδητές και σκόπιμες κι αυτές!) ,ο ευνοημένος από το λαό ύπατος αυτός υπηρέτης, συμπεριφέρεται με μια ανωριμότητα και μια ελαφρότητα που ούτε καν προέφηβοι, παραδομένοι ακόμη στη χαρά του παιδικού παιχνιδιού  διανοούνται να παρουσιάσουν. Αντί για περισυλλογή και στοχασμό, ο δυναστικός γόνος, επιδίδεται με παιδική αφέλεια και ανεμελιά στα θαλάσσια σπορ, επιβαρύνοντας με την σωματική του κούραση ακόμη περισσότερο την ήδη προβληματική του πνευματική υγεία. Βρίσκεται στο πόστο το πιο υπεύθυνο, αυτή την πιο κρίσιμη περίοδο κι όμως του περισσεύει η διάθεση ώστε κάθε σαββατοκύριακο να αναλώνεται στη χαρά της φυγής από τα προβλήματα, που ενώ είναι δικά μας και του τα χαρίσαμε -λαϊκή εύνοια και προνόμιο-σαν δικά του, για να τα διαχειριστεί σαν τέτοια, αυτός τα μεταχειρίζεται όπως ένα παιδί έχει το θεμιτό και χαριτωμένο δικαίωμα στο πείσμα να αρνείται τις πρώτες υποχρεώσεις που του αναθέτει η οικογένεια του. Έτσι ο λουφατζής Παπανδρέου, προτιμάει τις ανέξοδες και επικοινωνιακές παρουσίες σε κηδείες ηρώων, μπας και υποκλέψει κάποια δόξα από αυτήν που ποτέ ένας προδότης σαν κι αυτόν δεν θα μπορεί να απολαύσει γιατί απλούστατα δεν μπορεί να την παράξει. Τη δόξα την παράγει η αυτοθυσιαστική γενναιότητα και όχι η εθελοδουλία.