Ο άνθρωπος αυτός (ΓιάΝης Βαρουφάκης)

Από τη πρώτη στιγμή που τον εντόπισα δεν είχα κανένα δισταγμό να τον χαρακτηρίσω «τηλεπρσόνα». Είδα σ’αυτόν μια ελαφρώς σοβαρότερη εκδοχή του Ψινάκη αλλά σοβαρότερα επικινδυνότερη του. Άλλο ο σημερινός Μαραθώνας και άλλο εκείνος o μυθικά ιστορικός όπου και πάλι κρινόταν η θέση της Ελλάδας,θέση που ουσιαστικά από τότε καθόρισε τον γεωπολιτικό μας προσδιορισμό σαν Ευρωπαίων. Ο Βαρουφάκης, αυτό που ουσιαστικά απείλησε να κάνει με την παρουσία του στο κρίσιμης, στρατηγικής σημασίας πόστο που τού ανέθεσε ο Τσίπρας, ήταν να ακυρώσει αυτή τη γεωπολιτική μας θέση, τη γεωπολιτική μοίρα, που η ίδια η Αρχαία μας Ιστορία είχε μετην ιστορική εκείνη μάχη στο Μαραθώνα καθορίσει.

Με την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στη κυβέρνηση, έφτιαξα ένα καινούργιο μπλογκ (αυτό, εδώ: salon de bricolage) που θα ασχολιόταν με την πολιτική το καιρό του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρούσα ότι θα συνέβαιναν τόσο συνταρακτικά αρνητικά πράγματα ώστε άξιζε να ανοίξω κι εγώ ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στο προσωπικό μου μπλόγκινγκ. Αλλά θες γιατί θεώρησα ότι αυτή η κυβέρνηση ήταν καινούργια και όλα τα στελέχη της άπειρα, θες γιατί κι εγώ προσωπικά είχα κουραστεί από το εξαντλητικό μπλογκινγκ οκτώ ολόκληρων, συναπτών χρόνων δεν ήμουν αρκετά δραστήριος μ’αυτό-σχολίαζα πάντως αρκετά σε άλλα μπλογκ που επισκεπτόμουν τακτικά.

Στο μπλογκ μου λοιπόν άφησα σε σχετικό απυρόβλητο τον Τσίπρα και όλη τη κυβέρνηση του με μόνη εξαίρεση δύο εμβληματικά πρόσωπα αυτής της περιόδου, που περιέργως αλλά λυπηρώς με δικαίωσαν στις επιθέσεις μου εναντίον τους. Την απερίγραπτη Πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου και (κυρίως) τον από κάθε άποψη ανεκδιήγητο ΓιάΝη Βαρουφάκη, που μάλιστα εξασφάλισε την υπεραπόλυτη πλειοψηφία των πολύ λίγων αναρτήσεων εκεί.

Το αχαρακτήριστο αυτό άτομο είναι πια παρελθόν σαν ΥΠΟΙΚ. Είναι όμως βουλευτής. Η Βουλή απόψε συνέρχεται στην μακράν σημαντικότερη συνεδρία της όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου: απόψε θα κριθεί, από την απόφαση αυτής της Βουλής, η παρουσία της Ελλάδας στην Ευρώπη, σαν πλήρες και ισότιμο μέλος της Ε.Ε. Το ότι φτάσαμε ως εδώ να αμφισβητείται και τελικά ακόμη και να συζητείται αυτό το ακριβό κεκτημένο, είναι σε μεγάλο βαθμό, έργο του Βαρουφάκη. Όπως προανέφερα ο Βαρουφάκης είναι βουλευτής και λογικό και αναμενόμενο και επιβεβλημένο είναι, διπλά και τρίδιπλα γι’αυτόν σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο βουλευτή, να βρισκόταν στη Βουλή και όχι μόνο να υπερασπιζόταν τις όποιες θέσεις του[sic] αλλά αν χρειαζόταν να αμυνόταν σε περίπτωση-πιθανότατη έως απολύτως βέβαιη-που θα δέχονταν οποιαδήποτε πυρά. Αυτό επιβάλλει ο στοιχειώδης πολιτικός ανδρισμός. Και όμως! Και όμως επέλεξε σε μια τέτοια ιστορικής σημασίας στιγμή να είναι απών-είναι περιττό να αναφέρω καν την αστεία δικαιολογία που προβάλλει.

Σκεφθείτε λοιπόν καλά: αυτός ο μοιραίος άνθρωπος υπερασπίστηκε[sic] τα ζωτικά εθνικά μας συμφέροντα για τους πέντε κρισιμότερους μήνες όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου. Αυτός ο άνθρωπος με την αλαζονεία του, τη σπουδαιοφάνεια του μας έφερε αντίθετους με ΟΛΟΥΣ τους ευρωπαίους εταίρους μας, μηδενός εξαιρουμένου. Σε βορρά, νότο, ανατολή και δύση! Για πρώτη φορά στα ελληνικά πολιτικά χρονικά αλλά και στα ευρωπαϊκά εταιρικά, ένας υπουργός απαξιώθηκε σαν προσωπικότητα καθεαυτή-θυμάστε την ανυπολόγιστης επιπολαιότητας δήλωση του ότι κατέγραφε τις συνομιλίες των συναδέλφων του στο eurogroup;Αυτός ο άνθρωπος μας έφτασε στο χάλι αυτών των ημερών με τις κλειστές τράπεζες, τις για πρώτη φορά μεταπολεμικά απλήρωτες δανειακές μας υποχρεώσεις και με την ίδια την Οικονομία να ψυχορραγεί εν μέσω της μόνης εποχής στην οποία θα μπορούσε να ανθίζει και να θάλλει.

Δεκάδες δημοσιογράφοι, αναλυτές, μπλόγκερ-ναι βάζω κι εγώ τον εαυτό μου μέσα-είχαμε εντοπίσει το πρόβλημα Βαρουφάκης. Ενδεχομένως να το είχε συνειδητοποιήσει-αμυδρά πάντως, όπως έδειξε η μετέπειτα αμφίθυμη και ανακόλουθη συμπεριφορά του, και ο ίδιος ο Τσίπρας, που τον παραγκώνισε προς στιγμή. Αλλά μόνο προς στιγμή. Την πιο κρίσιμη στιγμή, όταν αυτό που η εγκληματική κυβέρνηση αυτάρεσκα αποκαλούσε «διαπραγματεύσεις»(στη πραγματικότητα ΠΟΤΕ΄ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗΚΑΝ ΣΟΒΑΡΑ)πήγαιναν προς το τέλος τους, τον επανέφερε δόξη και τιμή στις αρχικές του εξουσίες σαν διαπραγματευτή και όπου κυριολεκτικά σχεδόν τα τίναξε όλα στον αέρα. Ενώ ένα σωρό κόσμος λοιπόν, από τους πιο ειδήμονες μέχρι στοιχειώδους ευφυΐας ανθρωπογνώστες, είχαν αναγνωρίσει το απρόσφορο αυτής της γελοίας τηλεπερσόνας να διαχειρίζεται τόσο σοβαρές υποθέσεις,πώς διάολο κοτζαμάν πρωθυπουργός, που υποτίθεται αν ένα πρώτο στοιχείο πρέπει να τον διακρίνει είναι η στοιχειώδης ικανότητα να επανδρώνει την κυβέρνηση του με επαρκούς ικανότητας συνεργάτες και δη υπουργούς, απέτυχε τόσο οικτρά; Το ξαναλέμε: στο κρισιμότερο μετά τον ‘ίδιο το πρωθυπουργό,πόστο αυτής της περιόδου. ΗΓΕΤΙΚΗ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ λέγεται αυτό. ΗΓΕΤΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ. Ο Βαρουφάκης τέλειωσε ανεπιστρεπτί αλλά ο αποδεδειγμένα ανίκανος άνθρωπος που τον επέλεξε είναι ακόμη εδώ. Το πρόβλημα είναι ακόμη εδώ-αρκεί και μόνο να δει κανείς και να ψυχολογήσει την ψοφοδεή μορφή του Τσακαλώτου για να καταλάβει.

Υ.Γ. Μόλις θυμήθηκα ένα φοβερό βίντεο με έναν συναρπαστικά καταιγιστικό Βενιζέλο-κάπου ένα μήνα πριν.Είναι ο μόνος έλληνας πολιτικός που απογύμνωσε τον Βαρουφάκη με τον πιο ευθύ και εύστοχο αλλά και τον πιο ανελέητο τρόπο. Παραστατικότερος τρόπος να δικαιωθεί αυτός ο άδικα δαιμονοποιημένος πολιτικός ίσως να μην υπάρχει. Βασικά όλο το βίντεο έχει την αξία του-την μεγάλη προφητική του αξία-απλά από το 14΄και μετά απογειώνεται ο Βενιζέλος και καταβαραθρώνονται και ο Τσίπρας και η μαϊμού του, ο Βαρουφάκης. Προσέξτε ιδιαίτερα ότι καθώς ο Μπένι κλιμακώνει στην επίθεση σ’αυτούς τους δυό, ξεκινώντας από τον κομπάζοντα Βαρουφάκη-αυτόν που σήμερα σαν τυπικός ρίψασπις είναι απών από την ιστορική συνεδρίαση της Βουλής-αρχίζουν οι υπουργοί πίσω απ’τον Τσίπρα να ξυπνάνε από το λήθαργο τους, να ορθώνουν τους κορμούς τους πάνω στις καρέκλες, ο ένας πίσω από τον άλλο, ανίκανοι όμως να αντιδράσουν και να αρθρώσουν έστω κάποιον αμήχανο λόγο-κορυφαίοι σ’αυτή την αλαλία ο Τσίπρας και φυσικά ο πολιτικά «γυναικωτός» Βαρουφάκης, που ούτε την επί του προσωπικού διάταξη του Κανονισμού της Βουλής δεν διανοήθηκε να επικαλεστεί για να υπερασπιστεί τον εαυτό του.ΑΥΤΟΣ Ο ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΩΝ ΑΠΟΨΕ ΑΠ’ΤΗ ΒΟΥΛΗ!

Έρχονται αληθινά πολύ δύσκολες μέρες!

Rebellious Heroes! Άντε να τους πάρεις στα σοβαρά! Και να το θέλεις , δεν σ’αφήνουν ν’αγιάσεις.

Αυτή τη στιγμή που ξεκινώ να γράψω αυτή την ανάρτηση είναι 4:55 πρωί-χάραμα δηλαδή. Τέτοια ώρα είναι σίγουρο ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας ροχαλίζει. Εγώ όμως είμαι ξύπνιος. Εξαιτίας του. Οι σκέψεις μου για τα έργα και τις ημέρες του αυτές τις μέρες αλλά και γενικότερα και αυτούς τους πεντέμισυ μήνες που είναι κυβέρνηση και τα τρία σχεδόν χρόνια που είναι αξιωματική αντιπολίτευση δεν μ’αφήνουν να κοιμηθώ και να ησυχάσω. Σκέφτομαι ποιο είναι το επόμενο τρελό, παρανοϊκό βήμα του. Γιατί είμαι βέβαιος ότι αυτό θα επιλέξει. Κάθε νέα κρίσιμη φορά που έρχεται, έχω παρατηρήσει ότι κάνει την πιο καταστροφική επιλογή. Μακάρι να διαψευστώ αλλά μένω με την εντύπωση ότι μας οδηγεί κατευθείαν στην έξοδο απ΄το ευρώ.

Αποδεικνύεται μερικές δεκάδες φορές πιο μοιραίος άνθρωπος ακόμη κι από τον Γιώργο Παπανδρέου. Ίσως γιατί ο τελευταίος, απελπιστικά χαμηλής διανοητικής υπόστασης, μπορούσε να ελεγχθεί στις πιο ακραίες εκδηλώσεις της πολιτικής του παράνοιας και έγκαιρα να τιθασσευτεί όταν χρειάστηκε, από εχέφρονα άτομα της παράταξης του-ακόμη ακόμη και από ολόκληρη την κοινοβουλευτική ομάδα, που σύσσωμη τον ξεπροβόδισε προς την έξοδο από την πρωθυπουργία το Νοέμβρη του 2011. Όμως με τούτον εδώ τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Όχι μόνο ο στενός πυρήνας εξουσίας και του κόμματος και της κυβέρνησης αποτελείται από σεσημασμένους ημιπαράφρονες που είναι ικανοί και έτοιμοι να το κάνουν Κούγκι ανά πάσα στιγμή αλλά και σχεδόν ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα απαρτίζεται από ανάλογης, τζιχαντιστικής λογικής φονταμενταλιστές της αντιμνημονιακής τρέλας.

Σε ανύποπτο χρόνο είχα γράψει (εδώ) κι (εδώ) για το παράλογο αλλά και για το θεσμικά, πολιτικά και ουσιαστικά άτοπο και απρεπές του δημοψηφίσματος. Τώρα που έγινε-αυτή την εκτρωματική εξπρές διαδικασία ποτέ δεν θα την αποκαλέσω Δημοψήφισμα αλλά πάντα «δημοψήφισμα»-δεν έχουμε παρά σε όλα αυτά να προσθέσουμε και τη βαθιά αντιδημοκρατική του φύση, τον σκληροπυρηνικό γκεμπελισμό του μυαλού που το συνέλαβε και το εκτέλεσε, με σκοπό δηλαδή να εγκλωβίσει το θυμικό σε μια διαδικασία εξπρές, έτσι που πριν προλάβει να ξεθυμάνει από δεύτερες, πιο νηφάλιες σκέψεις της λογικής, να έχει ήδη εκδηλωθεί σαν παρορμητικά εκδηλωμένο και εκφρασμένο αποτέλεσμα στις κάλπες. Το ξαναλέω ότι τέτοιας σατανικής αντιδημοκρατικότητας σύλληψη μόνο μια βαθιά αυταρχική και απατεώνικη φύση θα μπορούσε να τη σκεφτεί.

Πήρε λοιπόν τα απατεώνικα κερδισμένα εκατομμύρια κουκιά του ο γλυκοτσούτσουνος Τσίπρας και τα πλασάρισε σαν θρίαμβο στους «κουτόφραγκους» ευρωπαίους, απ’τους οποίους απαίτησε όχι απλά σεβασμό στις απόψεις του αλλά ακόμη και υποταγή. Και τελικά τί τούπαν εκεί οι ευρωπαίοι ηγέτες;

-Πάρε τα στραγάλια σου ρε κουραδομαγκίτη! Ξέρουμε κι εμείς να κάνουμε και εκλογές και δημοψηφίσματα!Και μάλιστα πολύ δημοκρατικότερα από σένα. Ή μήπως θάθελες να οργανώσουμε κι εμείς ένα τέτοιο σαν το δικό σου με ερώτημα εσένα πια και να μετρήσουμε μετά τις πλειοψηφίες μας;

Όλο αυτό το απερίγραπτο θέατρο των τελευταίων ημερών, μας προσβάλλει και μας εκθέτει σαν χώρα με ένα τρόπο που δεν έχει το προηγούμενο του στα παγκόσμια χρονικά. Έχουν δαιμονοποιήσει τους πάντες αυτοί οι απίθανοι σκιτζήδες που μας κυβερνούν. Από τους απλούς ψηφοφόρους που σκεφτήκαμε και τελικά αποφασίσαμε και ψηφίσαμε φιλοευρωπαϊκά-είμαστε γερμανοτσολιάδες!-μέχρι λαούς και κυβερνήσεις άλλων-ΟΛΩΝ για την ακρίβεια!-των ευρωπαϊκών κρατών που τολμούν και συντάσσονται en bloc με τις απόψεις της Μέρκελ! Λαοί όπως οι μαρτυρικοί Πολωνοί, Τσέχοι, Ολλανδοί που τόσα πέρασαν από τους ναζί το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ή λαός όπως οι Γάλλοι, προαιώνιος εχθρός με τους Γερμανούς και χώρα μεγάλη και πλούσια που δύσκολα θα τη χαρακτήριζες εξαρτημένη από τους Γερμανούς. Εκεί φτάσαμε! Να έχουμε κηρύξει τον πόλεμο στο άπαν σύμπαν!

Δεν υπάρχει λογική σ’όλα αυτά. Εγώ προσωπικά βλέπω μόνο τρέλα-θα μπορούσα να πω ότι βλέπω γεωπολιτική σκοπιμότητα και να πω ότι είναι εξαγορασμένοι σ’αυτή αλλά θα θεωρηθώ συνωμοσιολόγος και απ’την άλλη δεν μπορώ και να αποδείξω τη θεωρία μου-η επιβεβαίωση έρχεται πάντα πολύ καιρό μετά, όταν η συνωμοσία, πετυχημένη ή όχι, έχει παγιώσει τα όποια αποτελέσματα της.

Το αληθινά κρίσιμο ερώτημα που τρέχει πια αυτή τη στιγμή-μετά το αυτονόητο αν τελικά θα μείνουμε ή όχι στο ευρώ, για το οποίο πιστεύω ότι η πρόθεση της ομάδας Τσίπρα είναι να μας βγάλουν-το ερώτημα είναι λοιπόν,μείνουμε ή δεν μείνουμε στο ευρώ, μπορεί πια αξιόπιστα αυτή η αποδεδειγμένα εντελώς ασόβαρη κυβέρνηση να διαχειρισθεί, από δω και πέρα, τη κατάσταση; Μα και μόνο το πρόσωπο του ψοφοδεούς Τσακαλώτου να κοιτάξεις-αυτή τη στιγμή του, εκ των πραγμάτων πια, πιο κρίσιμου υπουργού της κυβέρνησης, είναι αρκετό για να καταλάβεις ότι αποκλείεται! Προφανώς χρειάζεται νηφαλιότητα ο χειρισμός του εμφανούς πιά προβλήματος διακυβέρνησης της χώρας-ζούμε μέρες πτώσης της Χούντας τον Ιούλιο του 1974!

Προσδεθείτε και παρακολουθείστε με νηφαλιότητα και ψυχραιμία τις εξελίξεις. Αυτοί μαζί με την έμφυτη ημιπαραφροσύνη τους κουβαλούν την αλαζονεία του κλεμμένου 61, 39%! Το πολιτικό προσωπικό, το σοβαρό πολιτικό προσωπικό πρέπει να βρεθεί σε επιφυλακή.

Στρίβειν μνημονιακά δια του «δημοψηφίσματος»!

Αφού εκτονώσαμε όση αριστερόφρονα αντιμνημονιακή οργή διαθέταμε στο κατάστημα-με τη συνέργεια και τη σύμπραξη της ναζιστικά ακροδεξιότατης Χρυσής Αυγής φυσικά-μπορούμε τώρα ήσυχοι και εκτονωμένοι να στραφούμε σιγά-σιγά στη συστημική μνημονιακότητα. Σιγά-σιγά όμως να μη μας πάρουν αμέσως χαμπάρι. Είμαστε οι Σημίτηδες της νέας εποχής-αλλά δεν θα σας δείξουμε αμέσως τους…Τσοχατζόπουλους μας

Δεν διστάζουμε να το παραδεχτούμε ανοιχτά ότι τα αποτελέσματα και μόνο με την έκπληξη του ποσοστού τους, αποτελούν έναν θρίαμβο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ένα το κρατούμενο.

Από εκεί και πέρα όλες οι ενστάσεις μας για το «δημοψήφισμα»,που το μπλογκ τις έχει διατυπώσει σε ανύποπτο χρόνο, πολύ πριν καν ακόμη αυτή η κυβέρνηση σχηματιστεί και που απλά τώρα εμπλουτίστηκαν με την απαράδεκτη και βαθιά αντιδημοκρατική μεθόδευση του πρωτοφανούς στα παγκόσμια πολιτικά χρονικά ,δημοψηφίσματος εξπρές-(πόσοι και πόσοι αλήθεια παρόντες και μέλλοντες δικτάτορες δεν θα αντιγράψουν το μοτίβο, που μπαίνει πια εθιμικά στην πολιτειακή πρακτική!), οι ενστάσεις εκείνες λοιπόν παραμένουν ακέραια ισχυρές.

Η άποψη μας είναι ότι το «δημοψήφισμα» είναι ένα ΑΣΚΟΠΟ και προ πάντων ΑΓΟΝΟ για τους εθνικούς σκοπούς δημοψήφισμα. Έγινε για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους και μόνο γι’αυτούς, έτσι ώστε να το παρουσιάσει ο Τσίπρας σαν το μέγιστο διαπραγματευτικό του χαρτί στον εύπιστο λαό των προβάτων του αλλά όχι μόνο αυτών αλλά και των βουλευτών της συγκυβέρνησης-κυρίως των ΣΥΡΙΖΑίων, που θα μπορούν να ψηφίσουν το νέο Μνημόνιο με πιο ελαφρά συνείδηση πια. Οι δανειστές απέναντι ξέρουν τι θέλουν και είναι αστείο να πιστέψουμε έστω και στο ελάχιστο ότι θα υποχωρήσουν, ειδικά τώρα που οι δείκτες της Οικονομίας μας είναι τραγικά επιδεινωμένοι και από την άλλη είμαστε-εμείς, όχι κάποιοι άλλοι και πολύ περισσότερο όχι οι «αντίπαλοι» μας-στριμωγμένοι από τη στεγνή πια εδώ και τουλάχιστον μια εβδομάδα Ελλάδα από ρευστό.

Όλο το επικοινωνιακής σύλληψης και εκτέλεσης-άψογης, ειρήσθω εν παρόδω- σχέδιο έγινε για να μπορεί πια να στρίψει με ασφάλεια στον αισχυντηλό, συνεσταλμένο και ανομολόγητο Μνημονιακό του Βίο, σαν κάθε καλός συστημικός πολιτικός. Ποιος θα τολμήσει να τον αμφισβητήσει πια, όταν έχει μια τόσο πρόσφατη και τόσο πανηγυρική επιβράβευση από το εκλογικό σώμα;(για άσχετους λόγους ουσιαστικά αλλά ποιος τις προσέχει αυτές τις λεπτομέρειες-με δόλια κλεμμένες ψήφους, αυτά τα σχολαστικά ζητήματα νομιμοποίησης λύνονται μια χαρά, συγκαλύπτονται μια χαρά). Το σχέδιο, αδιάφορο αν μεσομακροπρόθεσμα θα πιάσει ή όχι, είναι ιδιοφυές! Κόστισε βέβαια κάποια εκατομμύρια ευρώ-μιλάω για την ονομαστική αξία του κόστους της ίδιας της διαδικασίας του «δημοψηφίσματος» και ασφαλώς δεν συνυπολογίζω το πολλαπλάσιο της ημιθανάσιμα λαβωμένης Οικονομίας μας. Κόστος πανάκριβο για μια στενά ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ντρίπλα μόνο, για να πειστούν τα εξεγερμένα συριζαϊκά στελέχη να υποταχθούν στη μνημονιακή λογική. Τώρα ελεύθερα ο Τσίπρας μπορεί να ξεφύγει από το αντιμνημόνιο με σχετική ασφάλεια, στρίβοντας δια του «δημοψηφίσματος». Είναι νομοτέλεια τα μνημόνια πια και για να φτάσει ο Τσίπρας σ’αυτά, έπρεπε να κάνει μεγάλη βόλτα και σε διάρκεια αλλά και στους ίδιους τους θεσμούς. Ετοιμαστείτε για νέας κοπής «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ»!(εντάξει, όπως και με την τρόικα, μπορεί να προβούν σε νέα ονοματολογία-από τέτοια άλλο τίποτα!)

*Φωτογραφία ανάρτησης:http://www.thegreekcloud.com/galleries/gallery.php?pg=3&uid=34&id=1891

Πού είναι ο Μίκης;

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η αποστασιοποίηση του Μίκη Θεοδωράκη από τον «αντιμνημονιακό» αγώνα, αυτή την τόσο κρίσιμη και αποφασιστική περίοδο. Όχι τόσο το ακτιβιστικό του μέρος, που αναμενόμενα και δίκαια, λόγω ηλικίας, αδυνατεί να συμμετέχει πια, όσο από το συμβολικά πνευματικό, που άνετα μπορεί να περιοριστεί σε μια δήλωση ας πούμε, πολύ μεγάλης όμως βαρύτητας και σημασίας. Το ότι τέτοιες κρίσιμες ώρες ο Μίκης σιωπά είναι δηλωτικό ότι κάπου σκαλώνει το θυμικό της σκέψης του. Κάπου βρίσκει κάτι ανάρμοστο στην εκδοχή αντιμνημονιακότητας που πλασάρουν οι συστημικές αντιμνημονιακές δυνάμεις των ΣΥΡΙΖΑ-ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ-ΑΝΕΛ. Για το Μίκη μια τέτοια δήλωση υποστήριξης του ΟΧΙ θα ήταν ό,τι πιο εύκολο να κάνει. Το ότι απέχει δείχνει μια συνείδηση όχι απλά επιφυλακτική ή δύσπιστη αλλά αρνητική. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτός ο εμβληματικός άνθρωπος είναι ο αληθινός Πατριάρχης του Αντιμνημονιακού Αγώνα-ακατάβλητος και επιβλητικός στην εκπομπή των μηνυμάτων του.

Προφανώς δεν θέλει να εμπλακεί ούτε στις ταπεινές μικροκομματικές σκοπιμότητες αλλά και τα σκοτεινά και υπόγεια γεωπολιτικά παιχνίδια του Τσίπρα και της ομάδας των «αμερικανών» που τον πλαισιώνουν, με προεξάρχοντα ασφαλώς τον αρνητικά εμβληματικό Βαρουφάκη ούτε και να ταυτισθεί με την ταπεινωτική για έναν ασυμβίβαστο Δημοκράτη συνύπαρξη στόχων με τη Ναζιστική Χρυσή Αυγή και την αλλόφρονη Δεξιά του ψεκασμένου Καμμένου.

Ψηφίζουν ΟΧΙ! Κι εσύ;

Το τρίπτυχο του αίσχους!

Όταν μιλάνε οι εικόνες σιωπούν τα λόγια!

Αταίριαστες Σχέσεις, Κουμπαράδες και Κουμπάροι(ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ)

PODEMOS! Έτσι μοιάζει να λέει,πιασμένη απ’το μπράτσο του, κατά κάποιες δεκαετίες μικρότερου της, εραστή της, η μακαρίτισσα πια Δούκισσα της Alba.

Αν δεν είναι αυτό εκφυλισμός της πολιτικής και της ιδεολογίας, τότε ποιο άλλο θα είναι; Η πραγματικά αδιανόητη συνεύρεση του ανανεωτικά αριστερού ΣΥΡΙΖΑ με τον σκληροπυρηνικά ακροδεξιάς συγκρότησης Πάνο Καμμένο είναι πολλαπλάσια πιο σοκαριστική από ότι εκείνη της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ. Και εξηγούμαι αμέσως γιατί.

Είτε μιλάμε για το ΠΑΣΟΚ του 2011 είτε για τη Νέα Δημοκρατία του 2012, η δύο συμμαχικές κυβερνήσεις που συνέπηξαν αυτά τα δύο κόμματα προέκυψαν από την ανάγκη της στιγμής. Αν δεν συμμαχούσαν μεταξύ τους, θα υπήρχε αντικειμενική αδυναμία να βρουν άλλους κυβερνητικούς εταίρους και φυσικά σε μια χώρα καταπονημένη από την οικονομική κρίση και την κοινωνική έκρηξη, θα είχε χαρακτήρα αυτοκτονικού αδιέξοδου κάθε νέα επιπλέον προσφυγή στις κάλπες. Δεν χρειάζεται να φέρουμε κι άλλα διεξοδικότερα επιχειρήματα-τα βιώματα είναι τόσο πρόσφατα που δεν χρειάζεται περαιτέρω μνεία τους. Με τις προχθεσινές εκλογές όμως τα πράγματα δεν είναι ίδια. Πρώτα απόλα είναι απείρως ευνοϊκότερα για το πρώτο κόμμα, το ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο θα μπορούσε να εξασφαλίσει ΑΝΕΤΑ την ψήφο ανοχής αλλά και στη περίπτωση που ήθελε πιο καθαρή κοινοβουλευτική στήριξη, μπορούσε να τη βρει σε όμορους πολιτικά, σε εγγύτερους ιδεολογικά χώρους. Και το ΠΟΤΑΜΙ και το ΠΑΣΟΚ έχουν χαρακτηριστικά που, πώς να το κάνουμε, είναι ιδεολογικά συγγενέστεροι από ότι ο ακραίος Καμμένος και η ιδεολογική άβυσσος που ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ τον χωρίζει από το σημερινό κυβερνητικό του εταίρο. Μάλιστα το ΠΟΤΑΜΙ έχει τα δύο επιπλέον συγκριτικά πλεονεκτήματα ότι δεν έχει ταυτιστεί με καμιά εφαρμοσμένη πολιτική-είναι κόμμα ενός χρόνου μόνο-και από την άλλη έχει αριθμό ψήφων πολύ μεγαλύτερο όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ αλλά και του Καμμένου. Μοιάζει η συμμαχία που μόλις χτες έλαβε μορφή να έχει συμφωνηθεί πολύ πριν τις εκλογές, ουσιαστικά από τις κοινές ή τις παράλληλες δράσεις τους-με αποκορύφωμα το απίστευτο καραγκιοζιλίκι με το Λαζόπουλο απ’τη μια και το Χαϊκάλη απ’την άλλη. Για να το πούμε αλλιώς, την ώρα που τα μικρά κόμματα διαγκωνίζονταν για το ποιο θα είναι το τρίτο για να έχει τη θεσμικά πολύτιμη ΤΡΙΤΗ ΕΝΤΟΛΗ οι δύο σημερινοί εταίροι είχαν ήδη συμφωνήσει να αποφύγουν τη διαδικασία. Μια διαδικασία θεσμικά κατοχυρωμένη, ουσιαστικά ανοιχτή, ρευστή και άρα τεκμαρτά δημοκρατική.

Πώς είναι δυνατόν ένα ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα να προκαταλαμβάνει τις θέσεις όλων των εγγύτερων σ’αυτό δυνάμεων και να τις απορρίπτει πριν καν τις ακούσει και να έχει κλεισμένη και έτοιμη ατζέντα-σε θεσμικό επίπεδο-με ένα ακροδεξιό προσωποπαγές κόμμα; Πώς μπορεί να συμβεί αυτό; Αυτό δεν μπορεί να σταθεί στο μυαλό κανενός εχέφρονα πολιτικά σκεπτόμενου πολίτη. Το ότι συνέβη, το ότι έγινε κατορθωτό αυτό, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ούτε φυσικά και ασχολίαστο. Το πώς ένας ακροδεξιάς συγκρότησης Καμμένος απαιτεί-δικαίωμα του-ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΕΙ το απολύτως εμβληματικό για την ιδεολογία του Υπουργείο Εθνικής Άμυνας είναι όπως και να το κάνουμε ένα θέμα που χρήζει ερμηνείας-είναι σίγουρο ότι με το ΠΟΤΑΜΙ ή με το ΠΑΣΟΚ η διαπραγμάτευση δεν θα είχε τέτοια συμβολικά ιδεολογικά κολλήματα και θα συναρτώνταν περισσότερο με τις δεξιότητες των υποψηφίων για υπουργοποίηση. Τόχουμε ξαναπεί ότι δεν υπάρχει πιο κουτοπόνηρη πολιτική ανάλυση από αυτή του Μνημόνιου και Αντι-Μνημόνιου. Είναι προπέτασμα καπνού για να κρυφτούν πίσω από αυτή τη πλασματική, αποϊδεολογικοποιημένη διαφορά άλλες ομοιότητες. Το γιατί δεν απέδωσε το φλερτ της Ν.Δ. με την Κόλλια-Τσαρουχά(υπήρχαν και δηλώσεις της, που περιέργως μετά τις πήρε πίσω) και την Κουντουρά και τώρα τις βλέπουμε στη Κυβέρνηση, δεν μπορεί να μην έχει την αξία του στο συλλογισμό μας. Όλα αυτά μοιάζουν συντονισμένα και αποτέλεσμα μια καλά ελεγχόμενης ενορχήστρωσης που προϋπήρχε του εκλογικού αποτελέσματος. Έχει αξία να ξέρουμε αυτό: ότι δηλαδή οι σημερινοί εταίροι ΕΙΧΑΝ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΧΘΕΙ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΕΡΕΥΝΗΤΙΚΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ. Στη πραγματικότητα όμως οι διερευνητικές εντολές θα ευνοούσαν το πρώτο κόμμα, που συμπτωματικά είναι σε πολύ πιο ευνοϊκή θέση από ότι το πρώτο κόμμα του 2012. Γιατί δεν διαπραγματεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ-έστω για τα μάτια του κόσμου βρε αδελφέ-για να εξασφαλίσει την πολυπόθητη ιδεολογική του καθαρότητα και προτίμησε το συγχρωτισμό με την ακροδεξιά του Καμμένου, που ενσωματώνει ενεργά και τις ακροδεξιές του αντιλήψεις,ειδικά με την ανάθεση του ΥΠΕΘΑ;

Όλα τα ερωτήματα που βάζουμε είναι ρητορικά και το μπλογκ τα έχει ήδη απαντήσει στη ταυτότητα του (εδώ). Συνοπτικά, για όσους βαριούνται να ππανε ή να το διαβάσουν: δεν υπάρχουν πια ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στα κόμματα-σίγουρα εξαιρείται το ΚΚΕ-και οι προβαλλόμενες σαν τέτοιες είναι σικέ και υποκριτικές. Οι όποιες διαφορές έχουν τα κόμματα μεταξύ τους δεν είναι ούτε το αριστερά δεξιά ούτε το Μνημόνιο-ΑντιΜνημόνιο αλλά στον σε ποιον γεωπολιτικό πάτρωνα αναφέρονται: οι Τσίπρας-Καμμένος στις ΗΠΑ(μην ακούτε τις μαλακίες για Ρωσία, μπλόφα είναι κι αυτή)και Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ στην Ευρώπη. Η διαφορά είναι ότι η Ευρώπη είναι ο φυσικός, ο οργανικός γεωπολιτικός μας χώρος-θα είμαστε μια πλήρης και ενιαία οντότητα ισότιμων κρατών σε κάποια χρόνια-ενώ για τις ΗΠΑ θα είμαστε αυτό που πάντα τους είμασταν: η μπανανία τους!

Σ.Σ. Το άρθρο αναπαράγεται από το μπλογκ   https://salondebricolage.wordpress.com/ (εδώ)

 

 

Το Κεκτημένο ( η σοβαρότητα σαν κατάκτηση αλλά και σαν ζητούμενο)

‘Οποιο και αν είναι το αυριανό αποτέλεσμα, η Κυβέρνηση αυτή παραδίδει την εξουσία από Δευτέρα. Μέσα στη προεκλογική τούρλα, όπου υπηρετήθηκαν-θεμιτό και επιβεβλημένο αυτό-άλλες επικοινωνιακές προτεραιότητες, η ουσία είναι ότι αυτή η κυβέρνηση αφήνει στη πολιτική Ιστορία του τόπου ανεξίτηλο το στίγμα της με μια πρωτοφανή για τα μεταπολεμικά χρονικά κατάκτηση: είναι η μακροβιότερη συμμαχική κυβέρνηση από το τέλος  του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου! (πιο πριν απλά δεν μπορώ να θυμηθώ,γιατί δεν έχω μελετήσει την Ιστορία εκείνης της περιόδου αλλά και πάλι το 2,5 χρόνια φαντάζει εξίσου πάρα πολύ, ειδικά για εκείνη την πολυτάραχη περίοδο).

Όταν καλούμαστε να κρίνουμε μια κυβέρνηση που παραδίδει-ειδικά αν είναι μια κυβέρνηση που έχει ηττηθεί εκλογικά(δεν προδιαγράφω το αποτέλεσμα-αλλού το πάω με αυτή τη διατύπωση)-οφείλουμε να φύγουμε από τα πεπερασμένα συγκυριακά της προεκλογικής στιγμής και να τη δούμε πια μέσα στα ευρύτερα ιστορικά συμφραζόμενα. Είναι μέρος της Ιστορίας πια και οφείλει η κρίση μας να γίνει πιο νηφάλια. Δεν είμαι σε θέση να κρίνω συνολικά το έργο της-αυτό θα συνεχίσει να παράγει αποτελέσματα πολύ πέρα από τη διάρκεια της παραμονής της στην εξουσία. Αυτό που θέλει να υπογραμμίσει η ανάρτηση είναι ότι όπως και να τη πάρει κανείς αυτή τη κυβέρνηση, το σίγουρο είναι ότι η ασυνήθιστα μεγάλη διάρκεια της, επίτευγμα καθόλου εύκολο κάτω από τις δραματικές συγκυρίες της Μνημονιακής Ελλάδας, είναι η σημαντικότερη κατάκτηση του πολιτικού μας συστήματος. Ναι, είναι δυνατή η ύπαρξη πολυκομματικών συμμαχικών κυβερνήσεων! Αν μάλιστα συνυπολογιστεί ότι αυτή η κυβέρνηση δεν έπεσε υπό το βάρος εσωτερικών συγκρούσεων αλλά από έναν εξωγενή παράγοντα-την αδυναμία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας-τότε συνειδητοποιούμε το πραγματικά ακόμη μεγαλύτερο βαθμό επιτεύγματος που συνιστά αυτή η κυβέρνηση για τη Πολιτική Ιστορία του τόπου.

Από Δευτέρα θα κληθούν τα κόμματα να δείξουν την απαιτούμενη ευελιξία αλλά και σοβαρότητα για το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. Η σύγκριση με το κεκτημένο της προηγούμενης θα είναι άμεση και θα δείξει τη σοβαρότητα των συντελεστών της νέας μετεκλογικής κατάστασης (η αφέλεια ότι μπορεί, σε αυτή τη συγκυρία, ένα κόμμα μόνο του να κυβερνήσει θα στείλει τον αφελή εκεί όπου από Δευτέρα θα παραθερίζει, δια βίου πια, ο Παπανδρέου).

Με αυτή την ανάρτηση, το μπλογκ αυτό, θέλει να τιμήσει τους δύο βασικούς συντελεστές αυτού του επικού θεσμικού και πολιτικού άθλου, Αντώνη Σαμαρά και Βαγγέλη Βενιζέλο-η Ιστορία έχει ήδη κατατάξει το Κουβέλη στα αζήτητα της. Θα έρθει ο καιρός που η αποκαταστημένη νηφαλιότητα θα αξιολογήσει αυτή τη περίοδο, με πολύ πιο θετικό πρόσημο από όσο ενδέχεται να το κάνει η παρορμητική αρνητική ψήφος της συγκυριακότητας της στιγμής. Η κατάκτηση αυτή είναι ήδη ένα μέτρο σύγκρισης -πρόκλησης για τους επόμενους-(η κατάκτηση αυτή σαν σύγκριση με τους προηγούμενους, με τη διακυβέρνηση Παπανδρέου αλλά και τη κυβέρνηση Παπαδήμου, έχει εμπεδωθεί σαν τέτοια και έχει αποτιμηθεί στα μύχια όλων μας-απόδειξη η αποκαταστημένη κοινωνική γαλήνη, που είναι ένα αλάνθαστο και ασφαλές κριτήριο). Τι χρειάζεται για να επιτευχθεί πάλι και να παγιωθεί; ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ! 

Ο Παπανδρέου και οι ευθύνες μας

Το ενδιαφέρον με τη συμμετοχή του Παπανδρέου σ’αυτές τις εκλογές και μάλιστα με δικό του, προσωπικό κόμμα, είναι ότι ΠΕΝΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ δίνει την ευκαιρία στους Έλληνες για μια πρώτης μορφής απολογία του-η κρίση του ελληνικού λαού θα φανεί με τον πιο ανελέητο τρόπο στη κάλπη.

Ποτέ δεν έχει κρύψει αυτό το μπλογκ την απαρέσκεια του για το πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου και για ό,τι ευρύτερο εκπροσωπεί αυτή η απόλυτα αρνητική εμβληματική προσωπικότητα. Πρωταρχικά και κύρια αυτό που πάντα με ενοχλούσε σ’αυτό το ανεκδιήγητο άτομο ήταν αυτή η, ως μη όφειλε κιόλας, σπουδαιοφάνεια του-η σεμνή βλακεία είναι ταπεινότητα και σαν τέτοια μετράει σαν μια από τις αρετές αλλά η πτωχαλαζονεία και δη του πνεύματος, είναι ύβρις με την πιο τραγική της έννοια. Τυπικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της βλακείας είναι η ΑΓΝΟΙΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ. Η μη επίγνωση του τί ακριβώς διακυβεύεται όταν ένας ανεπαρκής θέλει να διαχειριστεί κάτι που τον ξεπερνάει και μάλιστα κατά πολύ. Αυτό είναι και το αντικείμενο στο οποίο θα επικεντρωθεί η ανάρτηση-μού είναι φύσει αδύνατο να γίνω αναλυτικότερος και διεξοδικότερος σε όσα ζητήματα θέτει το γιωργοπαπανδρεϊκό φαινόμενο, που, ας μη γελιόμαστε, είναι ο σκληρός πυρήνας του εκφυλισμού του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Παίρνω λοιπόν σαν αφορμή τη συνέντευξη, ακριβέστερα ένα ελάχιστο μόνο μέρος της συνέντευξης, του Παπανδρέου στη δημοσιογράφο Σοφία Παπαϊωάννου-δεν έχω αντιληφθεί ακόμη να την έχουν χαρακτηρίσει κι αυτήν «γκεσταπίτισσα» όπως με τόσο σκληρό τρόπο αντέδρασαν τα γιωργοπαπανδρεϊκά μπλογκ στη Μαρία Χούκλη. Ίσως το ότι η κυρία Παπαϊωάννου του διέθεσε άφθονο χρόνο και σεβάστηκε την απαίτηση του αργόστροφου Παπανδρέου για ανάλογα αργό τέμπο της συνέντευξης, να μετρήσει σε μια ηπιότερη αντιμετώπιση της από τον επικοινωνιακό στρατό του ΓΑΠ.

Στο 2.25 λοιπόν του βίντεο που προσαρτώ στην ανάρτηση, η κυρία Παπαϊωάννου του θέτει ένα ερώτημα στο οποίο, κρινόμενο από τις ως τώρα απαντήσεις που έχει δώσει, φανερώνεται ολόκληρη η ψυχοπνευματική συγκρότηση του Παπανδρέου, που κυμαίνεται από την υποκρισία μέχρι την αλαζονεία, με ενδιάμεση στάση το ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΨΕΜΑ.  Τον ρωτά λοιπόν η δημοσιογράφος: «Υπάρχει κάτι που μετά από τόσο καιρό θεωρείτε ότι ήταν λάθος και θα έπρεπε μα το είχατε κάνει διαφορετικά;». Η απάντηση ΓΑΠ: «Θα ήθελα να έβρισκα τρόπο να πέρναγε το δημοψήφισμα». Για να μείνουμε λίγο εδώ πριν προχωρήσουμε παρακάτω. Αντικειμενικά το δημοψήφισμα όπως το έθεσε ο ΓΑΠ, ΤΗ ΣΤΙΜΗ ΠΟΥ ΤΟ ΕΘΕΣΕ, δημιούργησε ήδη από εκείνη τη στιγμή μια έκρυθμη κατάσταση ΔΙΕΘΝΩΣ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ. Ούτε απλά στην Ελλάδα, ούτε λιγότερο απλά στην Ευρώπη αλλά σε όλον τον πλανήτη. Αν δεν είσαι σε θέση να προβλέψεις τις επιπτώσεις μιας επιλογής σου, αυτό είναι ήδη από μόνο του ένα τραγικό λάθος. Αν δεν είσαι σε θέση όμως να δεις τις επιπτώσεις αυτής τις επιλογής σου, την ώρα που αυτές τρέχουν και κάνουν τη ζημιά τότε, προφανώς είσαι ή ηλίθιος ή εκτελεστής που αδιαφορεί για τις συνέπειες, αφού άλλος είναι ο αντικειμενικός σου σκοπός. Αν τώρα, έρχεσαι μετά από πέντε χρόνια και αυτό που έχει ΗΔΗ ΚΡΙΘΕΙ, εσύ συνεχίζεις να το αξιολογείς σαν σωστό-ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΙΧΤΕΙ ΛΑΘΟΣ-τότε έχουμε έναν άνθρωπο που πέρα από οποιονδήποτε ρόλο μπορεί να έπαιζε τότε, δείχνει ότι δεν διαθέτει ούτε το ελάχιστο ίχνος ντροπής, με το δεδομένο ότι στη πολιτική δεν κρίνεσαι για προθέσεις που επικαλείσαι ότι έχεις αλλά για τις πράξεις σου, για τις αποφάσεις του.Και αυτό που συστηματικά κάνει ο Παπανδρέου είναι να μας παραπέμπει στις ανεπιβεβαίωτες προθέσεις του και όχι στις επιβεβαιωμένες και ζημιογόνες πράξεις του. Αλήθεια έχει νόημα μια τέτοια συζήτηση όταν η ερώτηση δεν τού ζητά να κριθεί για τις προθέσεις του αλλά για τις πράξεις του; Η απάντηση όμως που δίνει, πέρα από το ότι τον παρουσιάζει να οχυρώνεται πίσω από ανεπιβεβαίωτες προθέσεις, έχει και ένα άλλο στοιχείο, που μπορούμε εύκολα να το διαγνώσουμε ακολουθώντας τη συνέχεια των απαντήσεων στο αρχικό ερώτημα. Πάμε πάλι λοιπόν στη συνέντευξη. Στο 2:48 συμπληρώνει: «…ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΘΑ ΜΑΣ ΕΔΙΝΕ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ…». Εδώ βρίσκεται η συνειδητή απάτη-η δεύτερη μετά το ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ-το συνειδητό ψέμα κατά του εκλογικού σώματος. Γιατί το δημοψήφισμα προφανώς δεν θα έβαζε τέτοια ερωτήματα αλλά, σχηματικά το γράφω, το δίλημμα ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ και σε καμιά περίπτωση ζητήματα επί μέρους διαχείρισης πολιτικών, που είτε θα έπρεπε να είναι αντικείμενο άλλων, νέων επί μέρους δημοψηφισμάτων ή-το πιο φυσικό, αν μιλάμε για πολιτικά ζητήματα-ΕΚΛΟΓΩΝ. Ουσιαστικά αυτή η απάντηση είναι ομολογία ότι ο Παπανδρέου χρησιμοποιούσε το Δημοψήφισμα σαν όπλο που με τον εκβιαστικό, διλημματικό χαρακτηρα του το έστρεφε στο ίδιο το εκλογικό σώμα, μεταθέτοντας σ’αυτό, στο εκλογικό σώμα δηλαδή, τα προσωπικά του αδιέξοδα και διλήμματα και αφετέρου για παράταση της ΑΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΤΗΣ εξουσίας του που είχε αμφισβητηθεί πολύμορφα και με τις απανωτές λαϊκές εξεγέρσεις, με τη διαρροή βουλευτών από το κόμμα του αλλά και με την ίδια την ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΣΥΣΣΩΜΗ ΤΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ του ΠΑΣΟΚ, που ήρθε μεν κάποιες μέρες μετά την εξαγγελία του Δημοψηφίσματος αλλά την ένιωθε ήδη σαν καυτή ανάσα στο σβέρκο του. Η επίκληση, το κάνει ένα λεπτό αργότερα στη συνέντευξη, ότι το ερώτημα στο Δημοψήφισμα θα ήταν Μνημόνιο ή Όχι Μνημόνιο είναι καινούργιο και αντιφάσκει με την πληροφορία ότι σύσσωμη η ευρωπαϊκή ομάδα έθετε σαν ερώτημα το ναι ή όχι στο ευρώ. Το τελευταίο μοιάζει πολύ πιο λογικό, αφού εκ των πραγμάτων Μνημόνιο ή όχι Μνημόνιο δεν θα μπορούσε να ηχήσει σαν δίλημμα δημοψησματικού χαρακτήρα-άσε που σαν τέτοιο, λόγω του στενά οικονομικού, δημοσιονομικού , εκ του Συντάγματος δεν μπορεί να τίθεται σαν ερώτημα σε δημοψηφίσματα. ΨΕΜΑ λοιπόν κι εδώ καραμπινάτο. Όπως και ψέμα ότι είχε υπάρξει συναινετικός με τις πολιτικές δυνάμεις, αφού η πρόθεση του να εκλάβει τυχόν θετική έκβαση του δημοψηφίσματος σαν «…εντολή να κάνουμε τις μεγάλες αλλαγές…», έδειχνε παντελή αγνόηση όλων των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων.

Από τα σαράντα περίπου λεπτά συνέντευξης επέλεξα, εντελώς δειγματοληπτικά και ενδεικτικά, τρία μόνο λεπτά.Η αποδόμηση οποιονδήποτε λεγομένων του Παπανδρέου, είναι εύκολη υπόθεση που θα την μετέρχονταν με ευκολία ακόμη και ένας έφηβος, αν είχε μικρή εξοικείωση με τη πολιτική-η λογική του εφήβου είναι επαρκής για την ανάλυση απλά τού λείπει η πραγματολογική γνώση της πολιτικής. Το θέμα είναι γιατί κάνω αυτή την ανάρτηση τώρα; Τι θέλω να δείξω με κάτι τόσο απελπιστικά εύκολο; Λοιπόν αυτή η συνέντευξη-η πιο αναλυτική που έχει δώσει σε ελληνικό κανάλι εδώ και πέντε ολόκληρα χρόνια ο Παπανδρέου, αποκαλύπτει για άλλη μια φορά την ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΗ ΨΥΧΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ του Παπανδρέου. Αλλά το ότι ο Παπανδρέου έφτασε να γίνει Πρόεδρος του μεγαλύτερου κάποτε κόμματος και τελικά κυβερνήτης της Ελλάδας, αυτό δεν είναι πρόβλημα του Παπανδρέου ούτε φυσικά πρόβλημα-που είναι και είναι αληθινά τεράστιο γιατί ο λαός νομιμοποιεί-του ελληνικού λαού. Είναι πρώτα και κύρια πρόβλημα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, που αντί να τον αποδομήσει όταν έπρεπε-δηλαδή ήδη από το Δεκέμβρη του 2003 όταν οι χαλκευμένες τότε δημοσκοπήσεις προετοίμαζαν το έδαφος για την εγκατάσταση του στα ύψιστα κλιμάκια εξουσίας-από ένα είδος θεσμικής αιδημοσύνης άφηναν το βλακώδες κτήνος να αναρριχάται και τελικά να αρπάζει με απάτη την εξουσία. Όλοι-και όταν λέω όλοι εννοώ ΟΛΟΙ-έχουν ευθύνη γι’αυτό.Αν εξαιρέσεις δυό φωτεινά μυαλά, όλοι οι άλλοι ανέχτηκαν, κάποιοι μάλιστα βολεύτηκαν, νομίζοντας ότι έχοντας μια τέτοια εύκολη περίπτωση, θα παρατείνουν τη παραμονή τους στην εξουσία-τη κυβερνητική ή τη κομματική-και μάλιστα από ολοένα καλύτερες θέσεις. Η τότε κυβέρνηση Καραμανλή τού φέρθηκε λίαν επιεικώς με το γάντι και από την άλλη η αριστερά, ελπίζοντας της εύκολη αποδόμηση του, θα αποκόμιζε και ανάλογα εύκολα κέρδη.

Μίλησα για δυό φωτεινά μυαλά, που όρθωσαν ανάστημα σ’αυτό το επελαύνον κτήνος. Αξίζει να τα αναφέρω, έστω και εν συντομία. Λιάνα Κανέλλη, που με το περιοδικό της, το θρυλικό πια «Νέμεσις», χτύπησε στη καρδιά του παπανδρεϊκού κτήνους, τη δυναστική καρδιά, τη Μαργαρίτα Παπανδρέου. Ποιος την υποστήριξε στη προσπάθεια της αυτή; ΚΑΝΕΙΣ! Κανείς από το mainstream πολιτικό και μιντιακό προσωπικό. Ο δεύτερος ήταν ο Βαγγέλης Βενιζέλος, που όταν το βράδυ των εκλογών της 16ης Σεπτεμβρίου 2007 από το Ζάππειο έθεσε ζήτημα ηγεσίας, πολλοί το ερμήνευσαν σαν μια αλαζονική συμπεριφορά, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ο μόνος που μέσα στο ΠΑΣΟΚ έθετε εκ των πραγμάτων το στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα ένα κόμμα να ανήκει στα στελέχη του και όχι στο δυναστικό μηχανισμό μιας οικογένειας. Αμφισβήτησε την κληρονομική διαδοχή και αντί να επαινεθεί γι’αυτή του τη κίνηση λοιδωρήθηκε, ακριβώς λόγω αυτής της κίνησης. Αυτοί οι δύο έσωσαν την τιμή της δημοσιογραφίας και της πολιτικής αντίστοιχα. Αλλά, όσο σημαντικοί και να ήταν και όση βαρύτητα και να είχε ο λόγος τους, προφανώς δεν θα έφτανε από μόνος του για να αποσοβήσει το κακό. Όλοι οι υπόλοιποι κρίνονται υπόλογοι, στο μέτρο που τους αναλογεί και έχουν το αντίστοιχο μερτικό ευθύνης τους.

Αυτό που φοβάται ο Γιωργάκης!*

Το τελευταίο, ανολοκλήρωτο, σχόλιο στο μπλογκ του Γιωργάκη «Επίκαιρο».

Κάνω την ανάρτηση για όσους φίλους τυχόν με αναζητήσουν στο «επίκαιρο». Τώρα ξέρουν.

Για να πω την αλήθεια είχα κουραστεί με τους ιντερνετικούς του τραμπούκους-παλιά, επί παντοκρατορίας του, τους αποκαλούσα, «επικοινωνιακά SS του πανίβλακα» και της πανικόβλητης δυναστείας του-και για να είμαι ειλικρινής, δεν μού πέφτει άσχημα ότι με κόψαν. Είχα ξεκινήσει να διαβάζω τα βράδια ένα γιγαντιαίων διαστάσεων βιβλίο, όχι τόσο εύκολο, και με τη προκήρυξη των εκλογών το άφησα πίσω. Άντε επιτέλους να γυρίσω στο πνεύμα και στην υγεία του και ν’αφήσω την αρρώστια της αφόρητης παπανδρεϊκής βλακείας και των προβατοπαδών της.

*Αυτό που φοβάται ο Γιωργάκης; μα τί άλλο; Το πνεύμα,την εξυπνάδα, το θεμελιωμένο επιχείρημα. Μόνο τα γαβ, το κρα και του ουνγκ ξέρουν οι μικρονοϊκοί οπαδοί του. Κονσέρβες, απανωτά copy/paste και φυσικά ωμό, αγοραίο υβρεολόγιο αντάξιο των παρασκηνίων του εγκληματία πανίβλακα.

Υ.Γ. Εξυπακούεται ότι εγώ δεν έχω άλλο διαθέσιμο IP και αν δούλευα για λογαριασμό κάποιων, φαντάζομαι ότι πρόθυμα θα μού το χορηγούσαν, δεδομένων των φρικτών οικονομικών μου. Αλλά δεν ενδιαφέρομαι για τέτοιες συναλλαγές. Εμένα η φωνή δεν στρατεύεται σε payroll και η όποια άποψη μου σχηματίζεται από την προσωπική πολιτική μου κοσμοθεωρία, που δεν καλουπώνεται κατ’εντολήν κανενός. Γι’αυτό ενώ θα βρείτε επιτιμητικά άρθρα για πολιτικούς και κόμματα, δεν θα βρείτε ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΥΜΝΗΤΙΚΟ!

FINIS GLORIAE PAPANDREI!

@http://multimedia.papandreou.gr/arx_en/photos_en.welcome

Η ώρα του Παπανδρέου έφτασε. Η αληθινά τελευταία του ώρα. Η ώρα της πληρωμής. Έστω και της πληρωμής χωρίς απολογία, αφού επέλεξε να αποποιηθεί οποιαδήποτε ιδέα αυτοκριτικής. Αφού επέλεξε τη φυγή από την πίσω πόρτα το Νοέμβρη του 2011, αφού προτίμησε την υπεκφυγή του εκβιαστικού εναντίον του ίδιου του λαού του διλημματικού δημοψηφίσματος-που φυσικά θα τού έδινε παράταση παραμονής στην εξουσία για ολοκλήρωση του εγκληματικού σχεδίου που τού ανατέθηκε να εκτελέσει. Ήταν αυτός που συστηματικά απέφυγε σε ολόκληρο το διάστημα της κρίσης που ο ίδιος δημιούργησε να ζητήσει νομιμοποίηση για την τόσο ριζική αλλαγή ατζέντας από το ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ στο ΒΥΘΙΣΑΤΕ ΤΟΝ ΤΙΤΑΝΙΚΟ!

Αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Το αρρωστημένο μένος του κατά του Βενιζέλου και του θεσμικού ΠΑΣΟΚ που με ΣΥΣΣΩΜΗ ΤΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΤΟΥ ΟΜΑΔΑ τον καθαίρεσε το Νοέμβρη του 2011, τον φέρνει σε μια απονενοημένη αυτοκαταστροφική κίνηση: να απαξιωθεί και ο ίδιος με απτά, πολύ συγκεκριμένα εκλογικά ποσοστά. Προσέρχεται στην εκλογική διαδικασία έχοντας πίσω του το βαρύ 44% . Από τ στιγμή που αρνήθηκε το 2011 να κάνει εκλογές και από τη στιγμή που εγκατέλειψε μόνος του την ηγεσία του κόμματος του, από τη στιγμή δηλαδή που ως τώρα δεν έχει κριθεί ο ίδιος προσωπικά από το εκλογικό σώμα-το 2012 εκλέχτηκε με την αυτόματη διαδικασία σαν πρώην πρωθυπουργός, χωρίς να απαιτούνται προσωπικοί ψήφοι-αρκούσαν αυτές του κόμματος του, δηλαδή εκείνη Η ΕΔΡΑ ΤΟΥ ΧΑΡΙΣΤΗΚΕ(το πώς την τίμησε λείποντας τις 800 μέρες από τις χίλιες της βουλευτικής περιόδου είναι ένα ζήτημα καθαρά ηθικής τάξης που σαν τέτοιο δεν μπορεί να αφορά το κτηνώδη αμοραλισμό του).

Λοιπόν αυτό με το οποίο θα συγκριθεί ο Παπανδρέου είναι το 44% του 2009. Εξάλλου οι αφιονισμένοι οπαδοί του αυτιστικού εκπεσόντος δυνάστη αυτό επικαλούνται σαν νοιμιμοποιητικό στοιχείο της πολιτικής του περσόνας. Από το 44% λοιπόν τι; Ποιο είναι το ποσοστό που δεν θα τον κάνει να νιώθει εξευτελισμένος; Βασικά ο Παπανδρέου με την κλαψομούνικη πολιτική συμπεριφορά του και στο 0% θα νιώθει ότι βάσκανος μοίρα τον αδίκησε αλλά ας μη γελοιόμαστε, όταν λοιδωρούσε το Βενιζέλο για το 13% του Μαϊου του 2012, το 12% του Ιουνίου του 2012 και το 8% των ευρωεκλογών του 2014, υπαινισσόταν ότι αυτός θα τα πάει ακόμη καλύτερα. ΟΙ δημοσκοπήσεις τον φέρνουν κάτω από το όριο του 3% και φυσικά αρκετά κάτω από χαμηλό όντως ποσοστό του Βενιζέλου. Παρόλα αυτά όποια επιλογή και αν κάνει για σύγκριση, όλες θα έχουν ένα κοινό παρονομαστή: τον απόλυτο ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ! Γεναριάτικες ψιχάλες! θα ψιθυρίσει ο πανίβλακας και θα προχωρήσει ίσα στο γκρεμό που από το 2004 συστηματικά ετοίμαζε: FINIS GLORIAE PAPANDREI!

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από το πλουσιότατο αρχείο του πανίβλακα. Η επεξεργασία-που έγινε με πολύ κέφι!-είναι δικιά μου! Και ασφαλώς το νόημα της είναι μεταφορικό: τη βλακεία δεν τη νικάει το αίμα αλλά το πνεύμα! Καλό βόλι!

Υ.Γ. 2 Κάντε κλικ στην εικόνα. Αξίζει το κόπο!